katerina sarri, athens, 2010.07.17. / updated 2025.08.10.00 Introduction broadcast titles, intro, speaker Alexis Kostalas (in Greek) [00_00.mp4] 5'03'' entrance of artists - Music: synthesiser by Vangelis [00_01.mp4] 6'50'' poem 01 Euripides: from 'Bacchae'. English translation - recited by Alan Bates [01.mp4] poem 02 Homer: Iliad, Z. Modern Greek translation - recited by Niki Triantafyllidi [02.mp4] poem 03 Seferis: Mneme Alpha. Modern Greek - recited by Lydia Koniordou [03.mp4] poem 04 Kavafis: Apolipin theos Antonion. Modern Greek - recited by Antonis Theodorakopoulos [04.mp4] poem 05 Seferis: Notes for a 'Week', "British grown daffodils", Monday. Modern Greek - recited by Lydia Koniordou [05.mp4] poem 06 Kavafis: I polis (The city). Modern Greek - recited by Antonis Theodorakopoulos [06.mp4] poem 07!!! Rimbaud: Le bateau ivre. French - recited by Fanny Ardant [07.mp4] poem 08 Solomos: Imera tis Lambris. Modern Greek - recited by Yiannis Voglis [08.mp4] poem 09 Palamas: O tafos (The grave). Modern Greek - recited by Lydia Koniordou [09.mp4] poem 10 Ritsos: Metamorphoses. Modern Greek - recited by Niki Triantafyllidi [10.mp4] poem 11 Ritsos: E Phemonoe. Modern Greek - recited by Niki Triantafyllidi [11.mp4] poem 12 Ritsos: Apokhaeretismos (Farewell). Modern Greek - recited by Yiannis Voglis [12.mp4] poem 13 Elytis: from 'Aksion Esti, Naoi sto schema tu Uranu. Modern Greek - recited by Niki Triantafyllidi [13.mp4] poem 14 Shakespeare: from 'Troilus and Cressida', Act 3, Scene 3. English - recited by Alan Bates [14.mp4] poem 15 Aeschylus: from 'Choephori' (The Libation Bearers). Modern Greek translation - recited by Antonis Theodorakopoulos [15.mp4] poem 16 Shakespeare: from 'Pericles, king of Tyre', Act III, scene 3. English - recited by Alan Bates [16.mp4] poem 17 Aeschylus: from 'Prometheus'. Modern Greek translation - recited by Yiannis Voglis [17.mp4] poem 18!!! Sophocles: from 'Philoctetes'. English translation - recited by Alan Bates [18.mp4] -all actors on stage- Part 2 [part 2.mp4] 7'47'' Vangelis - 'Hymn' (with chorus) - close - credits
VIDEO DATA Live Concert-Reciting recital: A night of poetry / Poetry Night (Βραδιά ποίησης) lang:gre. / lang.eng, lang.fre +SUBTITLES.gre. TV broadcast in colour, Greek public TVW channel ET1, 1991 Date: ??.??.1991 Place: at the roman Odeion of Herodes AtticusW (Herodeion), Athens, Greece.
Music composed by Vangelis PapathanassiouW (Βαγγέλης Παπαθανασίου [vaŋɟélis papaθanasíu]) synthesisers: Vangelis Papathanassiou / Βαγγέλης Παπαθανασίου choir: of the Greek National Opera / Χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής choirmaster / διευθυντής χορωδίας: Guy Protheroe Actors: Reciting poetry in their language: Alan BatesW (English actor 1934-2003, Άλαν Μπέιτς) poem #1, #14, #16 and #18!! Fanny ArdantW (French actress Φανί Αρντάν) poem #7 her incredible recitation of Rimbaud Yiannis VoglisW (Greek actor Γιάννης ΒόγληςΒ [ʝánis vóɣlis]) poem #8, #12, #17 Niki Triantafyllidi (Greek actress Νίκη ΤριανταφυλλίδηΒ [níci tɾiandafilíði]) poem #2, #10, #11, #13 Lydia Koniordou (Greek actress Λυδία ΚονιόρδουΒ [liðía koɲóɾðu]) poem #3, #5, #9 Antonis Theodorakopoulos (Greek actor Αντώνης ΘεοδωρακόπουλοςΒ? [andonis θeoðoɾakópulos]) poem #4, #6, #15 POETS a...z: (note: for gre.anc. poets, the ipa pronunciation given is gre.mod.) Aeschylus.W greek dramatist. (gre: Αισχύλος [esçílos] c.525-c.456 a.e.v.) #15, #17 Elytis, Odysseas.W greek poet, Nobel 1979 (gre: Οδυσσέας Ελύτης [oðiséas eíltis] 1911-1996) #13 Euripides.W greek dramatist (gre: Ευριπίδης [evɾipíðis] 480-406 a.e.v.) #1 Homer.W greek epic poet (gre: Όμηρος [ómiɾos] 8th century a.e.v.) #2 Kavafis ('Cavafy'), Constantinos .W greek poet. (gre: Κωνσταντίνος Καβάφης [konstandínos kaváfis] 1863-1933) #4, #6 Palamas, Costis.W greek poet. (gre: Κωστής Παλαμάς [kostís palamás] 1859-1943) #9 Rimbaud, Arthur.W [aʁtyʁ ʁɛ̃bo]. french poet (1854-1891) #7 with Fanny Ardant Ritsos, Yiannis.W greek poet, Lenin prize 1975 (gre: Γιάννης Ρίτσος [ʝánis ɾít͡sos] 1909-1990) #10, #11, #12 Seferis, Yiorgos.W greek poet, Nobel 1963. (gre: Γιώργος Σεφέρης [ʝóɾɣos seféɾis] 1900-1971) #3, #5 Shakespeare, William.W english dramatist (1564-1616) #14, #16 Solomos, Dionyssios.W greek poet (Διονύσιος Σολωμός [ði̯onísios solomós] 1798-1857) #8 Sophocles.W greek dramatists. (gre: Σοφοκλής [sofoklís] c.497-c.407 a.e.v.) #18 with Alan Bates THE POEMSIf you cannot view the videos, you may downolad them first and view them at your player
Here are the transcripts of what I hear from the video. Sorry for the mistakes and the gaps, I did my best... I added links to the original texts wherever I could. Also translations. Spelling and punctuation are NOT cross-checked at original editions. For French and English recitations, Modern Greek subtitles are shown at the video, probably translations by the broadcaster. THE VIDEOS: The broadcast, part 1 (all recitations). Thanks to user https://www.youtube.com/@ipemako older obsolete videos, .flv , retr:2010, Thanks to user Atolis2008 @youtube, uploaded 2010. .mp3 new videos, better quality, retr:2024. Thanks to user Ben Kesser https://www.youtube.com/@benkesser, uploaded 2014 The 'Hymn' of part2, also from user https://www.youtube.com/@AngelFalanga_ #00 from user https://www.youtube.com/@juancastillo8948
POEM 01 Euripides: from 'Bacchae'. English translation recited by Alan Bates
1) TRANSCRIPT: →trans.eng
by Michalis Kakogiannis
Knowledge is not wisdom.
A knowing mind that ignores its own limits
has a very short stand
and the man who aims too high
never reach what lies within his grasp.
such is the ... and i know none worse
of perversely ambitious phanatical men.
O, to be in Cypurs, the island home of Aphrodite
where the spirits of love thrill the blood of men with magic reasons
or in that mythical land of the many-mouthed river
whose floods make deserts bloom.
O where the Muses play, Pieria
whose peerless beauty of lovingly hugs the slopes of Olympus.
O Bromius, ... Bromius, take me there
{*Bromios: a name for Bacchus}
pave the way with romp and prayer
to the land of the graces, the land of desire
where freadom is law
and women can revel with Bacchus.
The divine son of Zeus rejoices in festivity.
Of all his loves, the first is Peace
He hates only those who spurn the daylight joys and the night's delights
that make life rich.
How prudent to keep one's heart and mind away from those
who think they know all.
Give me the simplness wisdom and faith of ordinary people
and I will make it mine.
|
2) gre.mod.translation (subtitles #on-video) Η γνώση δεν είναι σοφία. Ο νους που δεν γνωρίζει τα όριά του, πολύ μικρό έχει ανάστημα. Κι ο άνθρωπος που τα μεγάλα κυνηγάει, ούτ' αυτά που έχει δεν χαίρεται. Αυτή είν' η κακή μοίρα, και δεν ξέρω χειρότερη των υπέρμετρα φιλόδοξων και των φανατικών. Αχ, και να πήγαινα στην Κύπρο, της Αφροδίτης το νησί, εκεί που τα μάγια του έρωτα φλογίζουν τις καρδιές, ή στη μυθική γη του εκατόστομου ποταμού, που τα νερά του καρπίζουν την έρημο. Αχ, εκεί που παίζουν μούσες, στην Πιερία, που η ασύγκριτη ομορφιά της χαϊδεύει τις πλαγιές του Ολύμπου. Αχ, Βρόμιε, Βρόμιε, εκεί πήγαινέ με. {*Βρόμιος: όνομα για τον Βάκχο} Στρώσε το δρόμο με βακχεία και προσευχή, και πήγαινέ με στου πόθου τη χώρα. εκεί που η λευτεριά είναι νόμος. και οι γυναίκες όργια κάνουν με τον Βάκχο. Ο θεϊκός γιος του Δία χαίρεται με τα γλέντια. Απ' όλες τις αγάπες του πρώτη είν' η Ειρήνη. Μισεί αυτούς που δεν γεύονται τις απολαύσεις. Αυτές που κάνουν πλούσια τη ζωή. Φρόνιμο είναι να κρατιέσαι μακριά απ' αυτούς που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα. Δώσ' μου την απλή σοφία και πίστη Και θα τις κάνω δικές μου. |
3) original gre.ancient text, verses 395-431 @greek-language.gr 395 τὸ σοφὸν δ᾽ οὐ σοφία, τό τε μὴ θνατὰ φρονεῖν βραχὺς αἰών· ἐπὶ τούτωι δὲ τίς ἂν μεγάλα διώκων τὰ παρόντ᾽ οὐχὶ φέροι; μαι- 400 νομένων οἵδε τρόποι καὶ κακοβούλων παρ᾽ ἔμοιγε φωτῶν. ἱκοίμαν ποτὶ Κύπρον, [στροφή β] νᾶσον τᾶς Ἀφροδίτας, ἵν᾽ οἱ θελξίφρονες νέμον- 405 ται θνατοῖσιν Ἔρωτες Πάφον, τὰν ἑκατόστομοι βαρβάρου ποταμοῦ ῥοαὶ καρπίζουσιν ἄνομβροι, οὗ θ᾽ ἁ καλλιστευομένα 410 Πιερία, μούσειος ἕδρα, σεμνὰ κλειτὺς Ὀλύμπου· ἐκεῖσ᾽ ἄγε με, Βρόμιε Βρόμιε, πρόβακχ᾽ εὔιε δαῖμον. 415 ἐκεῖ Χάριτες, ἐκεῖ δὲ Πόθος, ἐκεῖ δὲ βάκ- χαις θέμις ὀργιάζειν. ὁ δαίμων ὁ Διὸς παῖς [αντιστροφή β] χαίρει μὲν θαλίαισιν, φιλεῖ δ᾽ ὀλβοδότειραν Εἰ- 420 ρήναν, κουροτρόφον θεάν. ἴσαν δ᾽ ἔς τε τὸν ὄλβιον τόν τε χείρονα δῶκ᾽ ἔχειν οἴνου τέρψιν ἄλυπον· μισεῖ δ᾽ ὧι μὴ ταῦτα μέλει, 425 κατὰ φάος νύκτας τε φίλας εὐαίωνα διαζῆν, †σοφὰν δ᾽ ἀπέχειν πραπίδα φρένα τε περισσῶν παρὰ φωτῶν†. 430 τὸ πλῆθος ὅτι τὸ φαυλότερον ἐνόμισε χρῆ- ταί τε, τόδ᾽ ἂν δεχοίμαν. |
at http://www.uni-leipzig.de/~organik//giannis/g/philosophy_g.html retr:2010.07.17. get the texts, anc. and the Kazantzakis trans. in .pdf form: http://www.uni-leipzig.de/~organik//giannis/Philosophie/OMHROU_ILIAS_OLD_NEW_OLO.pdf retr:2010.07.17.3) get an eng. trans. of your choice (I prefer the ones in verse, not in prose)
http://www.magikokouti.gr/sef-mnimiA.htm retr:2010.07.17. http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/george_seferis/various.htm#ΜΝΗΜΗ_Α retr:2010.07.17.2) gre.→trans.eng: Edmund Keeley & Philip Sherrard.
http://mhsteger.tumblr.com/post/447145119/george-seferis-pen-name-of-georgios-seferiades retr:2010.07.17.
1) text gre. Μνήμη Α Κι εγώ στα χέρια μου μόνο μ' ένα καλάμι είταν έρημη η νύχτα το φεγγάρι στη χάση και μύριζε το χώμα από την τελευταία βροχή. Ψιθύρισα η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί. ο ουρανός είναι λίγος, θάλασσα πια δεν υπάρχει, ό,τι σκοτώνουν την μέρα τ' αδειάζουν με κάρα πίσω απ' τη ράχη. Τα δάχτυλα μου παίζανε ξεχασμένα μ'αυτή τη φλογέρα που μου χάρισε ένας γέροντας βοσκός επειδή του είπα καλησπέρα οι άλλοι ξέγραψαν κάθε χαιρετισμό ξυπνούν, ξυρίζουνται κι αρχίζουν μεροκάματο το σκοτωμό, όπως κλαδεύεις ή χειρουργείς, μεθοδικά, χωρίς πάθος ο πόνος νεκρός σαν τον Πάτροκλο και κανείς δεν κάνει λάθος. Συλλογίστηκα να φυσήξω ένα σκοπό κι έπειτα ντράπηκα τον άλλο κόσμο αυτόν που με βλέπει πέρ' απ' τη νύχτα μες απ' το φως μου που υφαίνουν τα κορμιά ζωντανά, οι καρδιές γυμνές κι η αγάπη που ανήκει και στις Σεμνές καθώς και στον άνθρωπο και στην πέτρα και στο νερό και στο χορτάρι και στο ζώο που κοιτάει κατάματα το θάνατο που έρχεται να το πάρει. Έτσι προχώρησα στο σκοτεινό μονοπάτι κι έστριψα στο περβόλι μου κι έσκαψα κι έθαψα το καλάμι καιι πάλι ψιθύρισα θα γίνει ανάσταση μιαν αυγή, πως λάμπουν την άνοιξη τα δέντρα θα ροδαμίσει του όρθρου η μαρμαρυγή, θα ξαναγίνει πέλαγο και πάλι το κύμα θα τινάξει την Αφροδίτη είμαστε ο σπόρος που πεθαίνει. Και μπήκα στ' αδειανό μου το σπίτι. |
2) gre.→trans.eng: Edmund Keeley & Philip Sherrard. Memory I (And there was no more sea) And I with only a reed in my hands The night was deserted, the moon waning, earth smelled of the last rain. I whispered: memory hurts whenever you touch it, there’s only a little sky, there’s no more sea, what they kill by day they carry away in carts and dump behind the ridge. My fingers were running idly over this flute that an old shepherd gave to me because I said good evening to him. The others have abolished every kind of greeting: they wake, shave, and start the day’s work of slaughter as one prunes or operates, methodically, without passion; sorrow’s dead like Patroclus, and no one makes a mistake. I thought of playing a tune and then I felt ashamed in front of the other world the one that watches me from beyond the night from within my light woven of living bodies, naked hearts and love that belongs to the Furies as it belongs to man and to stone and to water and to grass and to the animal that looks straight into the eye of its approaching death. So I continued along the dark path and turned into my garden and dug and buried the reed and again I whispered: some morning the resurrection will come, dawn’s light will blossom red as trees glow in spring, the sea will be born again, and the wave will again fling forth Aphrodite. We are the seed that dies. And I entered my empty house. |
title gre: Απολείπεν ο θεός Αντώνιον. [apoˈlipin o θeˈos Anˈdonion]
actor: Antonis Theodorakopoulos
(gre.mod.)
title: eng.trans: God abandons Antonius
1) text gre. (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=78&author_id=60 retr:2010.07.17. Also recitings in audio files Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις. |
2) gre.→trans.eng: Edmund Keeley & Philip Sherrard.http://www.cavafy.com/poems/content.asp?id=12&cat=1 retr:2010.07.17. also audio files, and more translations. When suddenly, at midnight, you hear an invisible procession going by with exquisite music, voices, don’t mourn your luck that’s failing now, work gone wrong, your plans all proving deceptive—don’t mourn them uselessly. As one long prepared, and graced with courage, say goodbye to her, the Alexandria that is leaving. Above all, don’t fool yourself, don’t say it was a dream, your ears deceived you: don’t degrade yourself with empty hopes like these. As one long prepared, and graced with courage, as is right for you who proved worthy of this kind of city, go firmly to the window and listen with deep emotion, but not with the whining, the pleas of a coward; listen—your final delectation—to the voices, to the exquisite music of that strange procession, and say goodbye to her, to the Alexandria you are losing. |
Yiorgos (eng:George) Seferis.W greek poet, Nobel 1963. (gre: Γιώργος Σεφέρης [ʝóɾɣos seféɾis] 1900-1971) title gre: Σημειώσεις για μια εβδομάδα. British grown daffodils. Δευτέρα. [simiˈosis jia ˈmia evðoˈmaða] [ðefˈtera] From collection: gre:Τετράδιο Γυμνασμάτων [teˈtraðio jimnasˈmaton] actress: Lydia Koniordou (gre.mod.) title trans: Notes for a week. British grown daffodils {sic}. Monday. From collection 'Book of exercises'.title trans: Notes for a week. British grown daffodils {sic}. Monday. From collection 'Book of exercises'
http://www.greek-language.gr/greekLang/literature/tools/concordance/seferis/content.html?collection_id=1&text_id=082 retr:2010.07.17.
British grown daffodils Δευτέρα Μέσα στα σκυφτά ασφοδίλια οι τυφλοί κοιμούνται ένας λαός τυφλών και τ' ασφοδίλια σκύβουν μαυρισμένα από την πάχνη της αυγής. (Θυμούμαι τα παφιοπέδιλα τον άλλο χειμώνα κλεισμένα στη ζέστη. Αρκείτω βίος). Προσκέφαλά τους όργανα εξοντωμένα ραχιτικοί φωνογράφοι τρύπιες φυσαρμόνικες αρμόνια γονατισμένα· να 'χουν πεθάνει; Ένας ακίνητος τυφλός δεν ξεχωρίζει εύκολα κάποτε ζωντανεύουν τα όνειρά τους γι' αυτό λέω πως κοιμούνται. Τριγύρω στα σπίτια, φορέματα αγγέλων μου γνέφουν μαρμαρωμένα το ποτάμι δεν κυλά έχει ξεχάσει τη θάλασσα κι όμως υπάρχει η θάλασσα και ποιος θα την εξαντλήσει; οι τυφλοί κοιμούνται, οι άγγελοι γυμνοί τρέχουν μέσα στις φλέβες τους τους πίνουν το αίμα και τους δίνουν φρόνηση κι η καρδιά με τα φριχτά της μάτια λογαριάζει πότε θα στερέψει. Κοιτάζω το ποτάμι ανάλαφρες σπιλιάδες περνούν κάτω από τον ανήμπορο ήλιο τίποτε άλλο, το ποτάμι περιμένει· λυπήσου εκείνους που περιμένουν. Τίποτε άλλο· φτάνει για σήμερα.
not found 2010.07.17. Check the Princeton edition of Keeley's translations.
Kavafis:
title gre: Η πόλις. [i ˈpolis]
actor: Antonis Theodorakopoulos
(gre.mod.)
title trans: the city.
) text original: gre. (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=6&cat=1 retr:2010.07.17. also audio files Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή. Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή· κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη. Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει. Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ, που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.» Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις. Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις— δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες. |
2) gre.→trans.eng: Edmund Keeley & Philip Sherrard.
http://www.cavafy.com/poems/content.asp?id=58&cat=1 retr:2010.07.17. also audio files You said: “I’ll go to another country, go to another shore, find another city better than this one. Whatever I try to do is fated to turn out wrong and my heart lies buried as though it were something dead. How long can I let my mind moulder in this place? Wherever I turn, wherever I happen to look, I see the black ruins of my life, here, where I’ve spent so many years, wasted them, destroyed them totally.” You won’t find a new country, won’t find another shore. This city will always pursue you. You will walk the same streets, grow old in the same neighborhoods, will turn gray in these same houses. You will always end up in this city. Don’t hope for things elsewhere: there is no ship for you, there is no road. As you’ve wasted your life here, in this small corner, you’ve destroyed it everywhere else in the world. |
Arthur Rimbaud: title fre: Le bateau ivre. /le baˈto ivR/
actress: Fanny Ardant (fre. subtitles trans.gre:as #on-video) title trans: The drunken boat. INFO:http://en.wikipedia.org/wiki/Le_Bateau_ivre
http://www.mag4.net/Rimbaud/poesies/Bateau.html retr:2010.07.17. Texte de la copie de Verlaine (Bibliothèque Nationale de France, ancienne collection Barthou). Première publication dans Lutèce, 2 novembre 1883.2) trans. eng:
http://www.mag4.net/Rimbaud/poesies/Boat.html retr:2010.07.17. Oliver Bernard:Arthur Rimbaud, Collected Poems (1962).3) TRANSCRIPT of gre.subtitles. trans.gre:by unknown. 4) trans.gre: there are more than 12 translations.the best known trans is by ?
http://erythrolefkometerizi.blogspot.com/2009/08/blog-post_3955.html retr:2010.07.17. trans.gre.1. by Caesar Emmanuel. trans.gre.2 by Alexandros Baras.
1) text fre. Comme je descendais des Fleuves impassibles, Je ne me sentis plus guidé par les haleurs : Des Peaux-Rouges criards les avaient pris pour cibles Les ayant cloués nus aux poteaux de couleurs. J'étais insoucieux de tous les équipages, Porteur de blés flamands ou de cotons anglais. Quand avec mes haleurs ont fini ces tapages Les Fleuves m'ont laissé descendre où je voulais. Dans les clapotements furieux des marées Moi l'autre hiver plus sourd que les cerveaux d'enfants, Je courus ! Et les Péninsules démarrées N'ont pas subi tohu-bohus plus triomphants. La tempête a béni mes éveils maritimes. Plus léger qu'un bouchon j'ai dansé sur les flots Qu'on appelle rouleurs éternels de victimes, Dix nuits, sans regretter l'oeil niais des falots ! Plus douce qu'aux enfants la chair des pommes sures, L'eau verte pénétra ma coque de sapin Et des taches de vins bleus et des vomissures Me lava, dispersant gouvernail et grappin Et dès lors, je me suis baigné dans le Poème De la Mer, infusé d'astres, et lactescent, Dévorant les azurs verts ; où, flottaison blême Et ravie, un noyé pensif parfois descend ; Où, teignant tout à coup les bleuités, délires Et rythmes lents sous les rutilements du jour, Plus fortes que l'alcool, plus vastes que nos lyres, Fermentent les rousseurs amères de l'amour ! Je sais les cieux crevant en éclairs, et les trombes Et les ressacs et les courants : Je sais le soir, L'aube exaltée ainsi qu'un peuple de colombes, Et j'ai vu quelque fois ce que l'homme a cru voir ! J'ai vu le soleil bas, taché d'horreurs mystiques, Illuminant de longs figements violets, Pareils à des acteurs de drames très-antiques Les flots roulant au loin leurs frissons de volets ! J'ai rêvé la nuit verte aux neiges éblouies, Baiser montant aux yeux des mers avec lenteurs, La circulation des sèves inouïes, Et l'éveil jaune et bleu des phosphores chanteurs ! J'ai suivi, des mois pleins, pareille aux vacheries Hystériques, la houle à l'assaut des récifs, Sans songer que les pieds lumineux des Maries Pussent forcer le mufle aux Océans poussifs ! J'ai heurté, savez-vous, d'incroyables Florides Mêlant aux fleurs des yeux de panthères à peaux D'hommes ! Des arcs-en-ciel tendus comme des brides Sous l'horizon des mers, à de glauques troupeaux ! J'ai vu fermenter les marais énormes, nasses Où pourrit dans les joncs tout un Léviathan ! Des écroulement d'eau au milieu des bonaces, Et les lointains vers les gouffres cataractant ! Glaciers, soleils d'argent, flots nacreux, cieux de braises ! Échouages hideux au fond des golfes bruns Où les serpents géants dévorés de punaises Choient, des arbres tordus, avec de noirs parfums ! J'aurais voulu montrer aux enfants ces dorades Du flot bleu, ces poissons d'or, ces poissons chantants. - Des écumes de fleurs ont bercé mes dérades Et d'ineffables vents m'ont ailé par instants. Parfois, martyr lassé des pôles et des zones, La mer dont le sanglot faisait mon roulis doux Montait vers moi ses fleurs d'ombre aux ventouses jaunes Et je restais, ainsi qu'une femme à genoux... Presque île, balottant sur mes bords les querelles Et les fientes d'oiseaux clabaudeurs aux yeux blonds Et je voguais, lorsqu'à travers mes liens frêles Des noyés descendaient dormir, à reculons ! Or moi, bateau perdu sous les cheveux des anses, Jeté par l'ouragan dans l'éther sans oiseau, Moi dont les Monitors et les voiliers des Hanses N'auraient pas repêché la carcasse ivre d'eau ; Libre, fumant, monté de brumes violettes, Moi qui trouais le ciel rougeoyant comme un mur Qui porte, confiture exquise aux bons poètes, Des lichens de soleil et des morves d'azur, Qui courais, taché de lunules électriques, Planche folle, escorté des hippocampes noirs, Quand les juillets faisaient crouler à coups de triques Les cieux ultramarins aux ardents entonnoirs ; Moi qui tremblais, sentant geindre à cinquante lieues Le rut des Béhémots et les Maelstroms épais, Fileur éternel des immobilités bleues, Je regrette l'Europe aux anciens parapets ! J'ai vu des archipels sidéraux ! et des îles Dont les cieux délirants sont ouverts au vogueur : - Est-ce en ces nuits sans fond que tu dors et t'exiles, Million d'oiseaux d'or, ô future Vigueur ? - Mais, vrai, j'ai trop pleuré ! Les Aubes sont navrantes. Toute lune est atroce et tout soleil amer : L'âcre amour m'a gonflé de torpeurs enivrantes. Ô que ma quille éclate ! Ô que j'aille à la mer ! Si je désire une eau d'Europe, c'est la flache Noire et froide où vers le crépuscule embaumé Un enfant accroupi plein de tristesses, lâche Un bateau frêle comme un papillon de mai. Je ne puis plus, baigné de vos langueurs, ô lames, Enlever leur sillage aux porteurs de cotons, Ni traverser l'orgueil des drapeaux et des flammes, Ni nager sous les yeux horribles des pontons. |
3) TRANSCRIPT of gre.subtitles as #on-video Καθώς κατέβαινα απαλά στ' ατάραχα ποτάμια, ένιωσα ακυβέρνητο{?} από τους πλοηγούς μου άγριοι ερυθρόδερμοι στόχο του είχαν βάλει αφού γερά τους κάρφωσαν σε παρδαλούς πασσάλους. Αδιαφορώντας τέλεια για τα πληρώματα όλα, στάρι έφερνα φλαμανδικό κι εγγλέζικο μπαμπάκι. Και όταν πια τελείωσε των πλοηγών η αντάρα, να κατεβώ όπου ήθελα οι ποταμοί μ' αφήσαν. Μες στον τρελό τον παφλασμό αέναων κυμάτων, έτρεξα, πιο κουφό εγώ από απείθαρχο παιδάκι. Κι όσες χερσόνησοι έλυσαν τα παλαμάρια όλα, ποτέ τους δε δοκίμασαν πιο θριαμβική μανία. Η θύελλα ευλόγησε τους πελαγίσιους μου όρθρους. Πιο ανάλαφρο από φελλό εχόρεψα στο κύμα, ...{something missing here} δέκα νυχτιές, χωρίς ποτέ φάρους να νοσταλγήσω. Γλυκότερα κι από άγουρου ξινόμηλου τη σάρκα, πράσινο κύμα έλουσε το ελάτινο σκαρί μου, κι έπλυνε κάθε μου λεκέ από κρασί γαλάζιο, σκορπίζοντας στα πέρατα άγκυρες και τιμόνι. Και από τότε λούζομαι στο Πελαγίσιο Ποίημα, με το χυμό των αστεριών στο σώμα μου να ρέει, πίνοντας πράσινο ουρανό. Εκεί που, ωχρό καράβι, ένας πνιγμένος, κάποτε, κυλάει συλλογισμένος. Εκεί που, ξάφνου βάφοντας το γαλανό το χρώμα, παραληρήματα τρελά κάτω απ' το φως της μέρας, πιο δυνατά από κρασί, πιο απέραντα από λύρα, ζυμώνουν την πυρόξανθη του έρωτα την πίκρα. Ξέρω ουρανούς που σκίζονται στης αστραπής τη λάμψη. Και σίφουνες, και ρέματα. Ξέρω το βράδυ, τη μεταρσιωμένη Αυγή, όμοια λαός περιστεριών, και είδα όσα ο άνθρωπος φαντάστηκε πως είδε. Είδα τον ήλιο βρώμικο από φρίκη μυστική, μενεξελιά και παγερά πεδία να φωτίζει, και όμοια με ηθοποιούς δραμάτων παλαιικών, τα κύματα τα ρίγη τους μακριά ν' αργοκυλούνε. Τη νύχτα ονειρεύτηκα με τα έκθαμβα τα χιόνια, φιλιά που υψώνονται αργά στων θαλασσών τα μάτια. ανήκουστων χυμών ροή στις φλέβες των κυμάτων, και το γαλαζοκίτρινο ξύπνημα των φωσφώρων. Μήνες και μήνες κοίταζα τα κύματα να σπάνε πάνω σε ξέρες κοφτερές, σαν ξέφρενο κοπάδι. χωρίς ποτέ να φανταστώ πως οι φωτεινές μαούνες μπορούσαν του Ωκεανού το ρύγχος να δαμάσουν. Σκόνταψα πάνω, ξέρετε, σ' απίστευτες Φλωρίδες, που λουλούδια ανακάτευαν με υγρά πανθήρων μάτια. Κι ουράνια τόξα, τανυστά σαν ίππων χαλινάρια, κάτω από τον ορίζοντα, με γαλανά κοπάδια. Είδα βάλτους πελώριους να βράζουν, να κοχλάζουν, απόχες που στα σκοίνα τους σαπίζει ο Λεβιάθαν, κατρακυλίσματα νερών στη μέση της μπουνάτσας, και τα ουράνια μακριά, στην άβυσσο να πέφτουν. Πάγους και ήλιους αργυρούς, κύματα σιντεφένια, ουρανούς σταχτιούς, ναυάγια φριχτά μέσα σε μαύρους όρμους, εκεί που γιγάντια ερπετά, κοριών βορά, πέφτουν απ' τα ξερόδεντρα με μυρωδιές μαυρίλας. Θέλω να δείξω στα παιδιά τα όμορφα λυθρίνια, αυτά τα ψάρια τα χρυσά που σιγοτραγουδάνε. Άνθινοι αφροί νανούρισαν τα ταξιδέματά μου και άνεμοι ανείπωτοι, στιγμές, φτερά μου δώσαν. Κάποτε, μάρτυρας σκυφτός των μακρινών των πόλων, η θάλασσα, που ο γλυκός λυγμός της μ' ανασταίνει, ανέβαζε ως τον αφρό τα σκοτεινά της άνθη, και σα γυναίκα απόμενα στα γόνατα σκυμμένη. Πλωτό νησί που λίκνιζα στις όχθες μου καβγάδες μικρών πουλιών, ατίθασων, με χρυσαφένια μάτια, κι αρμένιζα καθώς, στους εύθραυστους αρμούς μου, πνιγμένοι κατεβαίνανε να κοιμηθούν αιώνια. Κι όμως, εγά που χάθηκα μες στα μαλλιά των όρμων, καράβι που εξορίστηκε σε έρημους αιθέρες, εγώ που ούτε Μονιτορες ούτε άρμενα της Χάνσας το μεθυσμένο απ' το νερό δε θά βρουν σκελετό μου. Ελεύθερο, καπνίζοντας, ζωσμένο μαβιά πάχνη, εγώ που τον μενεξεδί λόγχιζα ουράνιο τοίχο. γεμάτο -εξαίσια τροφή για το καλό το ποίημα- από λειχήνες ηλιακές και βλέννες του γαλάζιου. Εγώ έτρεχα στιχτό από ηλεκτρικά φεγγάρια, τρελή σανίδα με συνοδεία μαύρων ιπποκάμπων. {} {} .. .. .. .. Εγώ που 'τρεμα, νιώθοντας πενήντα λεύγες πέρα τον οργασμό των Μπεεμό και των πυκνών Μελστρόμ. ταξιδευτής αιώνιας της γλαυκής ακινησίας. Ναι, την Ευρώπη νοσταλγώ με τα πανάρχαια τείχη! Μα, αλήθεια, έκλαψα πολύ! Η Αυγή φαρμάκι στάζει. Κάθε σελήνη είναι σκληρή, πικρός ο κάθε ήλιος. Ο έρωτας με βύθισε σε νάρκη από μεθύσι. Ας έσπαγε η καρίνα μου και στο βυθό ας κυλούσα! Αν της Ευρώπης τα νερά ποθώ, είναι το τέλμα, κρύο και μαύρο, που μέσα του, του δειλινού την ώρα, ένα παιδί γονατιστό, γεμάτο από θλίψη, μικρό καράβι, εύθραυστο, αφήνει να κυλήσει. Ω, κύματα, πια δεν μπορώ, με τη νωχέλειά σας, ν' ακολουθώ τα φορτηγά που κουβαλούν μπαμπάκι, ούτε τα σημαιοστόλιστα να προσπερνώ καράβια, ούτε να πλέω αδιάκοπα σε μακρινά λιμάνια. |
2) trans.eng. by Oliver Bernard. As I was floating down unconcerned Rivers I no longer felt myself steered by the haulers: Gaudy Redskins had taken them for targets Nailing them naked to coloured stakes. I cared nothing for all my crews, Carrying Flemish wheat or English cottons. When, along with my haulers those uproars were done with The Rivers let me sail downstream where I pleased. Into the ferocious tide-rips Last winter, more absorbed than the minds of children, I ran! And the unmoored Peninsulas Never endured more triumphant clamourings The storm made bliss of my sea-borne awakenings. Lighter than a cork, I danced on the waves Which men call eternal rollers of victims, For ten nights, without once missing the foolish eye of the harbor lights! Sweeter than the flesh of sour apples to children, The green water penetrated my pinewood hull And washed me clean of the bluish wine-stains and the splashes of vomit, Carring away both rudder and anchor. And from that time on I bathed in the Poem Of the Sea, star-infused and churned into milk, Devouring the green azures; where, entranced in pallid flotsam, A dreaming drowned man sometimes goes down; Where, suddenly dyeing the bluenesses, deliriums And slow rhythms under the gleams of the daylight, Stronger than alcohol, vaster than music Ferment the bitter rednesses of love! I have come to know the skies splitting with lightnings, and the waterspouts And the breakers and currents; I know the evening, And Dawn rising up like a flock of doves, And sometimes I have seen what men have imagined they saw! I have seen the low-hanging sun speckled with mystic horrors. Lighting up long violet coagulations, Like the performers in very-antique dramas Waves rolling back into the distances their shiverings of venetian blinds! I have dreamed of the green night of the dazzled snows The kiss rising slowly to the eyes of the seas, The circulation of undreamed-of saps, And the yellow-blue awakenings of singing phosphorus! I have followed, for whole months on end, the swells Battering the reefs like hysterical herds of cows, Never dreaming that the luminous feet of the Marys Could force back the muzzles of snorting Oceans! I have struck, do you realize, incredible Floridas Where mingle with flowers the eyes of panthers In human skins! Rainbows stretched like bridles Under the seas' horizon, to glaucous herds! I have seen the enormous swamps seething, traps Where a whole leviathan rots in the reeds! Downfalls of waters in the midst of the calm And distances cataracting down into abysses! Glaciers, suns of silver, waves of pearl, skies of red-hot coals! Hideous wrecks at the bottom of brown gulfs Where the giant snakes devoured by vermin Fall from the twisted trees with black odours! I should have liked to show to children those dolphins Of the blue wave, those golden, those singing fishes. - Foam of flowers rocked my driftings And at times ineffable winds would lend me wings. Sometimes, a martyr weary of poles and zones, The sea whose sobs sweetened my rollings Lifted its shadow-flowers with their yellow sucking disks toward me And I hung there like a kneeling woman... Almost an island, tossing on my beaches the brawls And droppings of pale-eyed, clamouring birds, And I was scudding along when across my frayed cordage Drowned men sank backwards into sleep! But now I, a boat lost under the hair of coves, Hurled by the hurricane into the birdless ether, I, whose wreck, dead-drunk and sodden with water, neither Monitor nor Hanse ships would have fished up; Free, smoking, risen from violet fogs, I who bored through the wall of the reddening sky Which bears a sweetmeat good poets find delicious, Lichens of sunlight [mixed] with azure snot, Who ran, speckled with lunula of electricity, A crazy plank, with black sea-horses for escort, When Julys were crushing with cudgel blows Skies of ultramarine into burning funnels; I who trembled, to feel at fifty leagues' distance The groans of Behemoth's rutting, and of the dense Maelstroms Eternal spinner of blue immobilities I long for Europe with it's aged old parapets! I have seen archipelagos of stars! and islands Whose delirious skies are open to sailor: - Do you sleep, are you exiled in those bottomless nights, Million golden birds, O Life Force of the future? - But, truly, I have wept too much! The Dawns are heartbreaking. Every moon is atrocious and every sun bitter: Sharp love has swollen me up with heady langours. O let my keel split! O let me sink to the bottom! If there is one water in Europe I want, it is the Black cold pool where into the scented twilight A child squatting full of sadness, launches A boat as fragile as a butterfly in May. I can no more, bathed in your langours, O waves, Sail in the wake of the carriers of cottons, Nor undergo the pride of the flags and pennants, Nor pull past the horrible eyes of the hulks. |
1, 2: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/dionysios_solwmos/o_lampros.htm retr:2010.07.17. 1. http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=144&author_id=47 retr:2010.07.17. από τα Ποιήματα και Πεζά, Στιγμή 1994 Kαθαρότατον ήλιο επρομηνούσε της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι, σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη· και από κει κινημένο αργοφυσούσε τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι, που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα: "Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα". 2.http://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/04/04/... retr:2010.07.17. Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες, Όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστήτε∙ Μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες Με το φως της χαράς συμμαζωχτήτε∙ Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες Ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε∙ Φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη, Πέστε: Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι.
not found 2010.07.17. But i was not thorough.
a. script gre.mono.
http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=229&author_id=31 retr:2010.07.17.
από τα Άπαντα, A΄
also audio file of Palamas reciting
Ήσυχα και σιγαλά,
διψώντας τα φιλιά μας,
από τ' άγνωστο γλιστράς
μέσα στην αγκαλιά μας.
Ώς κ' η βαρυχειμωνιά
μ' αιφνήδια καλοσύνη
κ' ήσυχη και σιγαλή
σε δέχτηκε κ' εκείνη.
Ήσυχα και σιγαλά
σε χάιδευεν ο αέρας, 10
της νυχτός ηλιόφεγγο
κι ονείρεμα της μέρας.
Ήσυχα και σιγαλά
μας γέμιζες το σπίτι,
γλύκα του κεχριμπαριού
και χάρη του μαγνήτη.
Ήσυχα και σιγαλά
ζούσε από σε το σπίτι,
ομορφιά τ' αυγερινού
και φως τού αποσπερίτη. 20
Ήσυχα και σιγαλά
φεγγάρια, ω στόμα, ω μάτι,
μιαν αυγούλα σβήσατε
στο φονικό κρεββάτι.
Ήσυχα και σιγαλά
και μ' όλα τα φιλιά μας,
γύρισες προς τ' άγνωστο
μέσ' απ' την αγκαλιά μας.
Ήσυχα και σιγαλά,
ω λόγε, ω στίχε, ω ρίμα, 30
σπείρετε τ' αμάραντα
στ' απίστευτο το μνήμα!
b. script gre.poly.
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/kwsths_palamas/o_tafos.htm retr:2010.07.17.
Ἥσυχα καὶ σιγαλά,
διψώντας τὰ φιλιά μας,
ἀπὸ τ᾿ ἄγνωστο γλιστρᾶς
μέσα στὴν ἀγκαλιά μας.
Ὡς κ᾿ ἡ βαρυχειμωνιὰ
μ᾿ αἰφνήδια καλοσύνη
κ᾿ ἥσυχη καὶ σιγαλὴ
σὲ δέχτηκε κ᾿ ἐκείνη.
Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ
σὲ χάιδευεν ὁ ἀέρας,
τῆς νυχτὸς ἠλιόφεγγο
κι ὀνείρεμα τῆς μέρας.
Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ
μᾶς γέμιζες τὸ σπίτι,
γλύκα τοῦ κεχριμπαριοῦ
καὶ χάρη τοῦ μαγνήτη.
Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ
ζοῦσε ἀπὸ σὲ τὸ σπίτι,
ὀμορφιὰ τ᾿ αὐγερινοῦ
καὶ φῶς τοῦ ἀποσπερίτη.
Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ
φεγγάρια, ὢ στόμα, ὢ μάτι,
μίαν αὐγούλα σβήσατε
στὸ φονικὸ κρεββάτι.
Ἥσυχα καὶ σιγαλὰ
καὶ μ᾿ ὅλα τὰ φιλιά μας,
γύρισες πρὸς τ᾿ ἄγνωστο
μέσ᾿ ἀπ᾿ τὴν ἀγκαλιά μας.
Ἥσυχα καὶ σιγαλά,
ὢ λόγε, ὢ στίχε, ὢ ρίμα,
σπείρετε τ᾿ ἀμάραντα
στ᾿ ἀπίστευτο τὸ μνῆμα!
not found by 2010.07.17.
not found 2010.07.17. Here is the TRANSCRIPT from the video: Μετά το θάνατό τους πολλές μεταμορφώσεις περάσανε οι ήρωες στη φαντασία εκείνων που επιζήσαν φυσικές ή παράδοξες άλλοτε αμπελουργοί καθώς ο Πρωτεσίλαος ή κυνηγοί καθώς ο Ιππόλυτος άλλοτε απλοί πολεμιστές, όπως και ήταν με τ' ωραίο τους κράνος, τα σαντάλια τους. Κάποιος, ξεχνάμε τ' όνομά του, μ' ένα άνθος στα δόντια του κι άλλοι με μορφές ζώων ή ερπετών συνηθέστερο φίδια ή λιοντάρια. Ω αλήθεια, πολλά προσφέρανε στους Έλληνες πριν και μετά το θάνατό τους. Ακόμη κι έτσι Δηλάδή σα φίδια ή σα λιοντάρια. Τώρα παρακμάσανε οι ήρωες. Πέρασε η μόδα τους. Κανείς δεν τους επικαλείται πια, μήτε τους μνημονεύει. Όλοι ζητάμε αντιήρωες. Ωστόσο σήμερα όπως βγήκαμε έξω, Μάρτης μήνας, λιακάδα είχε στεγνώσει το χώμα απ' τις βροχές ανάμεσα στις πέτρες του λοφίσκου γιορτάζαν τα σπερδούκλια ολάνθιστα οι ασφόδελοι όπως οι παλιοί τους ονομάτιζαν Σήμερα, εδώ, πίσω απ' το συρματόπλεγμα περιμένουμε αόριστα πως κάτω στο μικρό ακρογιάλι να περάσει και πάλι ο ψαράς της Ερετρίας κουβαλώντας στα δίχτυα του την πελώρια ωμοπλάτη του Πέλοπα.
not found 2010.07.17.
1) text original gre:
not found 2010.07.17. TRANSCRIPT from the video: Κείνα που δεν καταλαβαίνου/αν κείνα ακριβώς τους μαγεύου/αν. ιδίως αν δεν τους αφορούσανε προσωπικά κείνα τα γενικά, τα αφηρημένα που αφαιρούσανε γι' αυτούς απ' τις πολλές δυσκολίες κείνα που κρύβαν και επισημαίναν κάποια περιοχή δική τους άτρωτη, όσο κι άγνωστη κάποια περιοχή ησυχίας κι ελευθερίας. Η Φημονόη η μάντισσα λέγαν, κατανοούσε τις φωνές των πουλιών, των νερών και των φύλλων κι αφού έπινε τρεις γουλιές από την πηγή της Κασσωπίδας κι αφού θρονιαζόταν στο ψηλό τρίποδο τις εξηγούσε με άναρθρες φωνές και κείνη κρατώντας ένα φύλλο δάφνης στο στόμα της. Γύρω της οι προφήτες καταγραφαν βιαστικά τις φωνές της Μετά, οι εξηγητές εξηγούσαν με πλήρη σαφήνεια και συνέπεια τις εξηγήσεις της. Όταν μια μέρα τής έδειξαν γραπτή την ερμηνεία των λόγων της η Φημονόη δεν κατάλαβε τίποτα. 'Ποιος τά 'πε αυτά;' ρώτησε απορημένη Κι όταν 'Εσύ' τής αποκρίθηκαν τότε εκείνη διφορούμενα χαμογελώντας πρόσθεσε 'Ναι. Μα εγώ εννοούσα και κάτι ακόμη' Αυτό το κάτι ακόμη πενήντα τόσα χρόνια ή κι αιώνες δεν το ανακαλύψανε οι εξηγητές μας Κι ίσως για τούτο οι ποιητές συνεχίζουν ακόμα να γράφουν με την κρυφή υποψία πως ούτε η Φημονόη δεν το ξέρει αυτό το κάτι |
2) trans.eng:
not found 2010.10.07. |
http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=34211.75 retr:2010.07.17. Από τη σειρά Αποχαιρετισμός (1957)] Από τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα [Γ' Τόμος] (1978) Γιάννης Ρίτσος, Αποχαιρετισμός (απόσπασμα) (Ο Γρηγόρης Αυξεντίου αποκλεισμένος στη σπηλιά της Μονής Μαχαιρά) Τέλειωσαν πια τα ψέματα -δικά μας και ξένα. ,,, this poem is too long :( can find only portions... sorry
not found
Odysseas Elytis: from gre: ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ (Aksion Esti): From section: ΤΑ ΠΑΘΗ (Ta Pathe)
a) stanza 1. gre: Ιδού εγώ λοιπόν 'Idu ego lipon'.
b) Anagnosma 4. stanza 14: gre: Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού. 'Nai sto schema t' ouranou'.
Niki Triantafyllidi recites in greek
(gre.mod.)
1) text original gre:
The whole collection Άξιον Εστί.
http://www.scribd.com/doc/8659676/-1959 retr:2010.07.17.
http://politikokafeneio.com/megaloi/elitis.htm retr:2010.07.17.
script:atonal. notes.
a) section 1.
ΤΑ ΠΑΘΗ
Α'
Ιδού εγώ λοιπόν,
ο πλασμένος για τις μικρές Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου·
ο εραστής του σκιρτήματος των ζαρκαδιών
και μύστης των φύλλων της ελιάς·
ο ηλιοπότης και ακριδοκτόνος.
Ιδού εγω κατάντικρυ
του μελανού φορέματος των αποφασισμένων
και της άδειας των ετών, που τα τέκνα της άμβλωσε,
γαστέρας, το άγκρισμα!
Λύνει αέρας τα στοιχεία και βροντή προσβάλλει τα βουνά.
Μοίρα των αθώων, πάλι μόνη, νά σε, στα Στενά!
Στα Στενά τα χέρια μου άδειασα
κι άλλα πλούτη δεν είδα, κι άλλα πλούτη δεν άκουσα
παρά βρύσες να τρέχουν
Ρόδια ή Ζέφυρο ή Φιλιά.
Ο καθείς και τα όπλα του, είπα:
Στα Στενά τα ρόδια μου θ' ανοίξω
Στα Στενά φρουρούς τους ζέφυρους θα στήσω
τα φιλιά τα παλιά θ' απολύσω που η λαχτάρα μου άγιασε!
Λύνει αέρας τα στοιχεία και βροντή προσβάλλει τα βουνά.
Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!
....
part 14.
ΙΔ'
Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού
και κορίτσια ωραία
με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε !
Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας
και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε !
Φύγανε φύγανε
ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο
και ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά.
Φύγανε
και στα μάτια {ooops at 3'08''} μέσα των βυθών ανερμήνευτος έμεινε ο αστερίας
και στα βάθη μέσα των ματιών ανεπίδοτο έμεινε το ηλιοβασίλεμα!
Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.
Τείχισε τις πλευρές του κόσμου
και από το μέρος τ' ουρανού σήκωσε τις εννέα επάλξεις
και στην πλάκα επάνω του βωμού σφαγίασε το σώμα
τους φρουρούς πολλούς έστησε στις εξόδους.
Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.
Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού
και κορίτσια ωραία
με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε!
Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας
και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!
Φύγανε φύγανε
ο Μαΐστρος με το μυτερό του σάνταλο
και ο Γραίγος ο ασυλλόγιστος με τα λοξά του κόκκινα πανιά.
Φύγανε
και βαθιά κάτω από το χώμα συννέφιασε ανεβάζοντας
χαλίκι μαύρο
και βροντές, η οργή των νεκρών
και αργά στον άνεμο τρίζοντας
εγυρίσανε πάλι με το στήθος μπροστά
φοβερά, των βράχων τ' αγάλματα!
|
2) trans.eng.
get: The Axion Esti by Odysseus Elytis / translated by Edmund Keeley and George Savidis. – University of Pittsburgh Press, 1974 Here is what i got from the internet, retr:2010.07.17. section 1. http://www.facebook.com/topic.php?uid=2337084886&topic=3516 From: The Axion esti Translated by Edmund Keeley and George Savvidis Here then am I created for the young Korai and the Aegean islands, lover of the deer’s leaping, initiate in the Mystery of olive leaves, sun-drinker and locust-killer. Here am I, face to face with the black shirts of the ruthless and of the years’ empty belly that aborted its own children, in heat! Wind releases the elements and thunder assaults the mountains. Fate of the innocent, alone again, here you are in the Straits! In the Straits I opened my hands. In the Straits I emptied my hands and saw no other riches, heard no other riches but cool fountains running. Pomegranates or Zephyr or Kisses. Each to his own weapons. I said: In the Straits I’ll open my pomegranates. In the Straits I’ll post Zephyrs as sentries. I’ll unleash the old kisses canonized by my longing! Wind releases the elements and thunder assaults the mountains. Fate of the innocent, you are my own Fate! ... b) section 14 Trans: Jeffrey Carson, Nikos Sarris http://books.google.com/books?id=nzPSXYJIYjAC&pg=PA166#v=onepage&q&f=false Psalm XIV Temple with the sky's schema and beautiful girls who with grapes between your teeth wer apt to us! Birds annihilating the weight on our hearts on high and ample azure that we loved! They' re gone they' re gone July with its luminous shirt and stony August with its small uneven stairs. They' re gone and in the sea depth' s eyes the starfish remained uninterpreted and in the depths of the eyes the sunset remained undelivered! And the prudence of men closed the borders. It walled in the world's sides and on the sky' s place raised the nine ramparts and on the altar stone it slaughtered the body and posted many guards at the exits. And the prudence of men closed the borders. Temples with the sky' s schema and beautiful girls who with grapes between your teeth were apt for us! Birds annihilating the weight on our hearts on high and ample azure that we loved! Gone gone the Northwester with its pointed sandal and the thoughtless Northeaster with its slanting red sails. They' re gone and deep in the ground clouds formed raising black gravel and thunder, the wrath of the dead and terrible statues of the boulders slowly turned breast forward again, creaking in the wind! |
1) text original eng:
http://www.shakespeare-literature.com/Troilus_and_Cressida/9.html retr:2010.07.17.
From: Act 3, Scene 3
...
ULYSSES
Time hath, my lord, a wallet at his back,
Wherein he puts alms for oblivion,
A great-sized monster of ingratitudes:
Those scraps are good deeds past; which are devour'd
As fast as they are made, forgot as soon
As done: perseverance, dear my lord,
Keeps honour bright: to have done is to hang
Quite out of fashion, like a rusty mail
In monumental mockery. Take the instant way;
For honour travels in a strait so narrow,
Where one but goes abreast: keep then the path;
For emulation hath a thousand sons
That one by one pursue: if you give way,
Or hedge aside from the direct forthright,
Like to an enter'd tide, they all rush by
And leave you hindmost;
Or like a gallant horse fall'n in first rank,
Lie there for pavement to the abject rear,
O'er-run and trampled on: then what they do in present,
Though less than yours in past, must o'ertop yours;
For time is like a fashionable host
That slightly shakes his parting guest by the hand,
And with his arms outstretch'd, as he would fly,
Grasps in the comer: welcome ever smiles,
And farewell goes out sighing. O, let not
virtue seek
Remuneration for the thing it was;
For beauty, wit,
High birth, vigour of bone, desert in service,
Love, friendship, charity, are subjects all
To envious and calumniating time.
One touch of nature makes the whole world kin,
That all with one consent praise new-born gawds,
Though they are made and moulded of things past,
And give to dust that is a little gilt
More laud than gilt o'er-dusted.
The present eye praises the present object.
Then marvel not, thou great and complete man,
That all the Greeks begin to worship Ajax;
Since things in motion sooner catch the eye
Than what not stirs. The cry went once on thee,
And still it might, and yet it may again,
If thou wouldst not entomb thyself alive
And case thy reputation in thy tent;
(Whose glorious deeds, but in these fields of late,
Made emulous missions 'mongst the gods themselves
And drave great Mars to faction.)
|
2) TRANSCRIPT of SUBTITLES:trans.gre:subtitles trans.gre:as #on-video.note, that the best-known translator of Shakespeare in gre. is Rotas. Oυίλλιαμ Σαίξπηρ: από το έργο 'Τρωίλος και Χρυσηίδα' Από την 3η πράξη, 3η σκηνή, απόσπασμα: ΟΔΥΣΣΕΑΣ Έχει ο καιρός κύριέ μου, ένα πουγγί. που μέσα ρίχνει ελεημοσύνες για τη λησμονιά. Ένα πελώριο τέρας, αχαριστία γεμάτο. Αυτά τα ξεροκόμματα είν' οι πράξεις οι καλές, που μόλις γίνουν, χάνονται, ξεχνιούνται. Η επιμονή, κύριέ μου, κρατάει ψηλά τη δόξα. Αν σταματήσεις, ξεχνιέσαι σαν παλιόρουχο. Γι' αυτό προχώρα πάντα εμπρός. Γιατί η τιμή πορεύεται σε δρόμο τόσο στενό, που μόνο ένας ένας χωράει να περάσει. Συνέχισε, λοιπόν, στο μονοπάτι. Γιατί η άμιλλα έχει χίλιους γιους. Αν κάνεις πέρα, αν βγεις από το δρόμο, όλοι ορμούν, σε προσπερνάνε και σ' αφήνουν πίσω. Κι όσα καινούρια γίνουν, θα φανούν ανώτερα από τα δικά σου. Γιατί ο καιρός μοιάζει με οικοδεσπότη, που χλιαρά αποχαιρετά τον ξένο του που φεύγει, ενώ μ' ολάνοιχτη αγκαλιά υποδέχεται το νιόφερτο. Το 'καλώς όρισες' γελά. Το 'έχε γεια' στενάζει. Ας μη ζητάει ανταμοιβή η αρετή για τα παλιά. Γιατί η ομορφιά, το πνεύμα, η αντρειοσύνη, ο έρωτας, η φιλία, η συμπόνια, είν' όλα υποταγμένα στο ζηλιάρη χρόνο. Οι άνθρωποι παινεύουνε αυτά πού 'ναι παρόντα. Μην απορείς, λοιπόν, μεγάλε, τέλειε άντρα, που οι Έλληνες τον Αίαντα λατρεύουν τώρα. Όσα σαλεύουνε τραβούν το μάτι, όχι τ' ασάλευτα. Κάποτε τα 'ζήτω' ήταν για σένα. Κι ίσως θα 'ταν και πάλι, αν ζωντανό δεν έθαβες τον εαυτό σου και τη φήμη σου δεν έκλεινες μες στη σκηνή. .... |
|
1) transcript gre.mod. translation as recited: By K.Ch. Myres (Κ.Χ.Μύρης, pen name of Γεωργουσόπουλος) .... .... (as heard) .... 2) text original: anc.gre. http://el.wikisource.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CE%B7%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CE%B9 retr:2010.07.17. withouth the chorus interventions Ὀρέστης [στ’ ἐπεισ.] ἴδεσθε χώρας τὴν διπλῆν τυραννίδα 973 πατροκτόνους τε δωμάτων πορθήτορας. σεμνοὶ μὲν ἦσαν ἐν θρόνοις τόθ᾽ ἥμενοι, 975 φίλοι δὲ καὶ νῦν, ὡς ἐπεικάσαι πάθη πάρεστιν, ὅρκος τ᾽ ἐμμένει πιστώμασι. ξυνώμοσαν μὲν θάνατον ἀθλίῳ πατρὶ καὶ ξυνθανεῖσθαι· καὶ τάδ᾽ εὐόρκως ἔχει. ἴδεσθε δ᾽ αὖτε, τῶνδ᾽ ἐπήκοοι κακῶν, 980 τὸ μηχάνημα, δεσμὸν ἀθλίῳ πατρί, πέδας τε χειροῖν καὶ ποδοῖν ξυνωρίδα. ἐκτείνατ᾽ αὐτὸ καὶ κύκλῳ παρασταδὸν στέγαστρον ἀνδρὸς δείξαθ᾽, ὡς ἴδῃ πατήρ, οὐχ οὑμός, ἀλλ᾽ ὁ πάντ᾽ ἐποπτεύων τάδε 985 Ἥλιος, ἄναγνα μητρὸς ἔργα τῆς ἐμῆς, ὡς ἂν παρῇ μοι μάρτυς ἐν δίκῃ ποτέ, ὡς τόνδ᾽ ἐγὼ μετῆλθον ἐνδίκως μόρον τὸν μητρός· Αἰγίσθου γὰρ οὐ λέγω μόρον· ἔχει γὰρ αἰσχυντῆρος, ὡς νόμος, δίκην· 990 ἥτις δ᾽ ἐπ᾽ ἀνδρὶ τοῦτ᾽ ἐμήσατο στύγος, ἐξ οὗ τέκνων ἤνεγχ᾽ ὑπὸ ζώνην βάρος, φίλον τέως, νῦν δ᾽ ἐχθρόν, ὡς φαίνει, κακόν, τί σοι δοκεῖ; μύραινά γ᾽ εἴτ᾽ ἔχιδν᾽ ἔφυ σήπειν θιγοῦσ᾽ ἂν ἄλλον οὐ δεδηγμένον 995 τόλμης ἕκατι κἀκδίκου φρονήματος. τί νιν προσείπω, κἂν τύχω μάλ᾽ εὐστομῶν; ἄγρευμα θηρός, ἢ νεκροῦ ποδένδυτον δροίτης κατασκήνωμα; δίκτυον μὲν οὖν, ἄρκυν τ᾽ ἂν εἴποις καὶ ποδιστῆρας πέπλους. 1000 τοιοῦτον ἂν κτήσαιτο φηλήτης ἀνήρ, ξένων ἀπαιόλημα κἀργυροστερῆ βίον νομίζων, τῷδέ τ᾽ ἂν δολώματι πολλοὺς ἀναιρῶν πολλὰ θερμαίνοι φρένα. τοιάδ᾽ ἐμοὶ ξύνοικος ἐν δόμοισι μὴ 1005 γένοιτ᾽· ὀλοίμην πρόσθεν ἐκ θεῶν ἄπαις. Χορός αἰαῖ αἰαῖ> μελέων ἔργων· στυγερῷ θανάτῳ διεπράχθης. ἒ ἔ, 1008β μίμνοντι δὲ καὶ πάθος ἀνθεῖ. Ὀρέστης ἔδρασεν ἢ οὐκ ἔδρασε; μαρτυρεῖ δέ μοι 1010 φᾶρος τόδ᾽, ὡς ἔβαψεν Αἰγίσθου ξίφος. φόνου δὲ κηκὶς ξὺν χρόνῳ ξυμβάλλεται, πολλὰς βαφὰς φθείρουσα τοῦ ποικίλματος. νῦν αὐτὸν αἰνῶ, νῦν ἀποιμώζω παρών, πατροκτόνον θ᾽ ὕφασμα προσφωνῶν τόδε. 1015 ἀλγῶ μὲν ἔργα καὶ πάθος γένος τε πᾶν, ἄζηλα νίκης τῆσδ᾽ ἔχων μιάσματα. Χορός οὔτις μερόπων ἀσινὴς βίοτον διὰ παντὸς ἀπήμον᾽ ἀμείψει. ἒ ἔ, μόχθος δ᾽ ὁ μὲν αὐτίχ᾽, ὁ δ᾽ ἥξει. 1020 Ὀρέστης ἀλλ᾽, ὡς ἂν εἰδῆτ᾽, οὐ γὰρ οἶδ᾽ ὅπη τελεῖ, ὥσπερ ξὺν ἵπποις ἡνιοστροφῶ δρόμου ἐξωτέρω· φέρουσι γὰρ νικώμενον φρένες δύσαρκτοι· πρὸς δὲ καρδίᾳ φόβος ᾄδειν ἕτοιμος ἠδ᾽ ὑπορχεῖσθαι κότῳ. 1025 ἕως δ᾽ ἔτ᾽ ἔμφρων εἰμί, κηρύσσω φίλοις κτανεῖν τέ φημι μητέρ᾽ οὐκ ἄνευ δίκης, πατροκτόνον μίασμα καὶ θεῶν στύγος. καὶ φίλτρα τόλμης τῆσδε πλειστηρίζομαι τὸν πυθόμαντιν Λοξίαν, χρήσαντ᾽ ἐμοὶ 1030 πράξαντι μὲν ταῦτ᾽ ἐκτὸς αἰτίας κακῆς εἶναι, παρέντα δ᾽—οὐκ ἐρῶ τὴν ζημίαν· τόξῳ γὰρ οὔτις πημάτων ἐφίξεται. καὶ νῦν ὁρᾶτέ μ᾽, ὡς παρεσκευασμένος ξὺν τῷδε θαλλῷ καὶ στέφει προσίξομαι 1035 μεσόμφαλόν θ᾽ ἵδρυμα, Λοξίου πέδον, πυρός τε φέγγος ἄφθιτον κεκλημένον, φεύγων τόδ᾽ αἷμα κοινόν· οὐδ᾽ ἐφ᾽ ἑστίαν ἄλλην τραπέσθαι Λοξίας ἐφίετο. καὶ μαρτυρεῖν μὲν ὡς ἐπορσύνθη κακὰ 1041 τάδ᾽ ἐν χρόνῳ μοι πάντας Ἀργείους λέγω· 1040 ἐγὼ δ᾽ ἀλήτης τῆσδε γῆς ἀπόξενος, ζῶν καὶ τεθνηκὼς τάσδε κληδόνας λιπών. |
3) trans.eng:
trans.eng: R. C. Trevelyan http://www.archive.org/details/cu31924026459614 get all the trilogy Oresteia trans.eng:E. D. A. Morshead http://classics.mit.edu/Aeschylus/choephori.html retr:2010.07.17. ORESTES There lies our country's twofold tyranny, My father's slayers, spoilers of my home. Erst were they royal, sitting on the throne, And loving are they yet,-their common fate Tells the tale truly, shows their trothplight firm. They swore to work mine ill-starred father's death, They swore to die together; 'tis fulfilled. O ye who stand, this great doom's witnesses, Behold this too, the dark device which bound My sire unhappy to his death,-behold The mesh which trapped his hands, enwound his feet Stand round, unfold it-'tis the trammel-net That wrapped a chieftain; hold it that he see, The father-not my sire, but he whose eye Is judge of all things, the all-seeing Sun! Let him behold my mother's damned deed, Then let him stand, when need shall be to me, Witness that justly I have sought and slain My mother; blameless was Aegisthus' doom- He died the death law bids adulterers die. But she who plotted this accursed thing To slay her lord, by whom she bare beneath Her girdle once the burden of her babes, Beloved erewhile, now turned to hateful foes- What deem ye of her? or what venomed thing, Sea-snake or adder, had more power than she To poison with a touch the flesh unscarred? So great her daring, such her impious will. How name her, if I may not speak a curse? A lion-springe! a laver's swathing cloth, Wrapping a dead man, twining round his feet- A net, a trammel, an entangling robe? Such were the weapon of some strangling thief, The terror of the road, a cut-purse hound- With such device full many might he kill, Full oft exult in heat of villainy. Ne'er have my house so cursed an indweller- Heaven send me, rather, childless to be slain! CHORUS chanting Woe for each desperate deed! Woe for the queen, with shame of life bereft! And ah, for him who still is left, Madness, dark blossom of a bloody seed! ORESTES Did she the deed or not? this robe gives proof, Imbrued with blood that bathed Aegisthus' sword: Look, how the spurted stain combines with time To blur the many dyes that once adorned Its pattern manifold! I now stand here, Made glad, made sad with blood, exulting, wailing- Hear, O thou woven web that slew my sire! I grieve for deed and death and all my home- Victor, pollution's damned stain for prize. CHORUS chanting Alas, that none of mortal men Can pass his life untouched by pain! Behold, one woe is here- Another loometh near. ORESTES Hark ye and learn-for what the end shall be For me I know not: breaking from the curb My spirit whirls me off, a conquered prey, Borne as a charioteer by steeds distraught Far from the course, and madness in my breast Burneth to chant its song, and leap, and rave- Hark ye and learn, friends, ere my reason goes! I say that rightfully I slew my mother, A thing God-scorned, that foully slew my sire. And chiefest wizard of the spell that bound me Unto this deed I name the Pythian seer Apollo, who foretold that if I slew, The guilt of murder done should pass from me; But if I spared, the fate that should be mine I dare not blazon forth-the bow of speech Can reach not to the mark, that doom to tell. And now behold me, how with branch and crown I pass, a suppliant made meet to go Unto Earth's midmost shrine, the holy ground Of Loxias, and that renowned light Of ever-burning fire, to 'scape the doom Of kindred murder: to no other shrine, So Loxias bade, may I for refuge turn. Bear witness, Argives, in the after time, How came on me this dread fatality. Living, I pass a banished wanderer hence, To leave in death the memory of this cry. |
1) text original eng:
the play: http://www.online-literature.com/shakespeare/pericles/ Act 3, scene 3 http://www.online-literature.com/shakespeare/pericles/12/ retr:2010.07.17. CERIMON (I hold it ever,) Virtue and cunning were endowments greater Than nobleness and riches: careless heirs May the two latter darken and expend; But immortality attends the former. Making a man a god. 'Tis known, I ever Have studied physic, through which secret art, By turning o'er authorities, I have, Together with my practise, made familiar To me and to my aid the blest infusions That dwell in vegetives, in metals, stones; And I can speak of the disturbances That nature works, and of her cures; which doth give me A more content in course of true delight Than to be thirsty after tottering honour, Or tie my treasure up in silken bags, To please the fool and death. |
2) TRANSCRIPT of subtitles trans.gre:as #on-video
note, that the best-known translator of Shakespeare in gre. is Rotas. Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: από το έργο 'Περικλής, πρίγκηπας της Τύρου' Από την 3η πράξη, 3η σκηνή, απόσπασμα Σέριμον (Κεκρήμων): Η αρετή και το ταλέντο είναι προσόντα ανώτερα απ' τα πλούτη και την ευγενική γενιά. Άσωτοι κληρονόμοι αυτά τα δύο τα σκορπάνε, ενώ τα πρώτα τα περιμένει η αθανασία, που κάνει τον άνθρωπο θεό. Έχω σπουδάσει ιατρική, και με την τέχνη αυτή τη μυστική, μαζί και μ' όσα έμαθα στην πράξη γνώρισα τους ευλογημένους τους χυμούς που ρέουν μέσα στα φυτά, στα μέταλλα, στις πέτρες. Και ξέρω τις αρρώστιες που η φύση προκαλεί, μα και τις θεραπείες της. Κι αυτό μου δίνει πιότερη ευχαρίστηση, απ' το να κυνηγάω αμφίβολες τιμές. ή θησαυρούς να δένω σε μεταξωτά πουγγιά, για χάρη της μωρίας και του θανάτου. |
| original text in ancient greek verses 88-123 @greek-language.gr |
modern greek translation by Costis ? (video transcipt) |
modern greek translation by Ioannis Gryparis (Ιωάννης Γρυπάρης) @greek-language.gr |
english translation by unknown @classics.mit.edu |
english translation by Herbert Weir Smyth @perseus.tuftus.edu |
ὦ δῖος αἰθὴρ καὶ ταχύπτεροι πνοαί, ποταμῶν τε πηγαί, ποντίων τε κυμάτων 90 ἀνήριθμον γέλασμα, παμμῆτόρ τε γῆ, καὶ τὸν πανόπτην κύκλον ἡλίου καλῶ· ἴδεσθέ μ᾽ οἷα πρὸς θεῶν πάσχω θεός. δέρχθηθ᾽ οἵαις αἰκείαισιν διακναιόμενος τὸν μυριετῆ 95 χρόνον ἀθλεύσω. τοιόνδ᾽ ὁ νέος ταγὸς μακάρων ἐξηῦρ᾽ ἐπ᾽ ἐμοὶ δεσμὸν ἀεικῆ. φεῦ φεῦ, τὸ παρὸν τό τ᾽ ἐπερχόμενον πῆμα στενάχω· πῇ ποτε μόχθων 100 χρὴ τέρματα τῶνδ᾽ ἐπιτεῖλαι; καίτοι τί φημι; πάντα προυξεπίσταμαι σκεθρῶς τὰ μέλλοντ᾽, οὐδέ μοι ποταίνιον πῆμ᾽ οὐδὲν ἥξει. τὴν πεπρωμένην δὲ χρὴ αἶσαν φέρειν ὡς ῥᾷστα, γιγνώσκονθ᾽ ὅτι 105 τὸ τῆς ἀνάγκης ἔστ᾽ ἀδήριτον σθένος. ἀλλ᾽ οὔτε σιγᾶν οὔτε μὴ σιγᾶν τύχας οἷόν τέ μοι τάσδ᾽ ἐστί. θνητοῖς γὰρ γέρα πορὼν ἀνάγκαις ταῖσδ᾽ ἐνέζευγμαι τάλας· ναρθηκοπλήρωτον δὲ θηρῶμαι πυρὸς 110 πηγὴν κλοπαίαν, ἣ διδάσκαλος τέχνης πάσης βροτοῖς πέφηνε καὶ μέγας πόρος. τοιῶνδε ποινὰς ἀμπλακημάτων τίνω ὑπαίθριος δεσμοῖς πεπασσαλευμένος. ἆ ἆ ἔα ἔα. 115 τίς ἀχώ, τίς ὀδμὰ προσέπτα μ᾽ ἀφεγγής, θεόσυτος, ἢ βρότειος, ἢ κεκραμένη; τερμόνιον ἵκετ᾽ ἐπὶ πάγον πόνων ἐμῶν θεωρός, ἢ τί δὴ θέλων; ὁρᾶτε δεσμώτην με δύσποτμον θεόν, 120 τὸν Διὸς ἐχθρόν, τὸν πᾶσι θεοῖς δι᾽ ἀπεχθείας ἐλθόνθ᾽ ὁπόσοι τὴν Διὸς αὐλὴν εἰσοιχνεῦσιν, διὰ τὴν λίαν φιλότητα βροτῶν. |
... | Ω άγιε αιθέρα, κι ω γοργές φτερωτές αύρες, πηγές των ποταμών, των θαλασσίων κυμάτων 90 χαμογέλασμα αρίθμητο, κι ολωνώ μάνα, ω Γη! και συ που όλα τα πάντα βλέπεις, Ήλιε, δείτε μ᾽ εγώ θεός απ᾽ τους θεούς τί πάσχω! Κοιτάξετε, τί άτιμα βάσανα με ξεσκίζουν, που αιώνες αμέτρητους θα υποφέρω τραβώντας τα. Γιατί τέτοιο ο καινούριος ο άρχοντας των θεών για τα μένα σοφίστηκεν ατιμότατο δέσιμο! Τωρινές συμφορές, τρισαλίμονο, κι όσες άλλες, στενάζω, μου μέλλουνται, 100 πότε πού τάχα μια άκρη θενά ᾽βρω; Κι όμως τί λέγω; όλα εγώ από πριν τα ξέρω ξάστερ᾽ οσά ᾽ναι για νά ᾽ρθουν, ουδέ θα μ᾽ εύρει καμιά συμφορά ανέλπιστη· κι έτσι της μοίρας το γραφτό πρέπει πιο ελαφρά και να υποφέρω, μια που γνωρίζω πως κανείς με της ανάγκης δεν ημπορεί τη δύναμη να πολεμήσει. Μα πάλι ούτε να κλείσω κι ούτε να μην κλείσω το στόμα μου μπορώ, γιατί, για να προσφέρω στους ανθρώπους τα δώρα μου, έμπλεξα σε τούτες ο δύστυχος τις συμφορές, και το κλεμμένο πλερώνω μες στο νάρθηκα της φωτιάς σπέρμα 110 που κάθε τέχνης δάσκαλος για τους ανθρώπους έχει φανεί κι η πιο μεγάλη τους κυβέρνια. Τέτοιο ᾽ν᾽ το κρίμα που πλερώνω καρφωμένος κάτω απ᾽ τον ξέσκεπο ουρανό σ᾽ αυτό το βράχο. Α, α! Ποιός αχός, ποιά κρυφή μου ήρθε δω μυρουδιά; Θεϊκιά τάχα ή ανθρώπινη, ή κι απ᾽ τα δύο μαζί; Σαν ποιός στο βράχο εδώ στα πέριορα της γης ήρθε να δει τα βάσανά μου; ή τί να θέλει; Με βλέπετε τον άμοιρο θεό δεσμώτη 120 τον εχθρό του Διός, που στην έχθρητα και των άλλων θεών όλων έπεσα, στην αυλή του Διός όσοι μπαίνουνε, απ᾽ αγάπη πολλή των ανθρώπων. |
O divine air Breezes on swift bird-wings, Ye river fountains, and of ocean-waves The multitudinous laughter Mother Earth! And thou all-seeing circle of the sun, Behold what I, a God, from Gods endure! Look down upon my shame, The cruel wrong that racks my frame, The grinding anguish that shall waste my strength, Till time's ten thousand years have measured out their length! He hath devised these chains, The new throned potentate who reigns, Chief of the chieftains of the Blest. Ah me! The woe which is and that which yet shall be I wail; and question make of these wide skies When shall the star of my deliverance rise. And yet-and yet-exactly I foresee All that shall come to pass; no sharp surprise Of pain shall overtake me; what's determined Bear, as I can, I must, knowing the might Of strong Necessity is unconquerable. But touching my fate silence and speech alike Are unsupportable. For boons bestowed On mortal men I am straitened in these bonds. I sought the fount of fire in hollow reed Hid privily, a measureless resource For man, and mighty teacher of all arts. This is the crime that I must expiate Hung here in chains, nailed 'neath the open sky. Ha! Ha! What echo, what odour floats by with no sound? God-wafted or mortal or mingled its strain? Comes there one to this world's end, this mountain-girt ground, To have sight of my torment? Or of what is he fain? A God ye behold in bondage and pain, The foe of Zeus and one at feud with all The deities that find Submissive entry to the tyrant's hall; His fault, too great a love of humankind. |
|
Sophocles: from 'Philoctetes': 'Yes, nothing but pain...' Σοφοκλής: από τον 'Φιλοκτήτη' (μετάφραση αποσπασμάτων: Μίνως Βολανάκης, σκηνοθέτης) gre.anc.→trans.eng:Minos VolanakisengWP video subtitles:trans.gre.mod. Probably the text is a combination/paraphrase -by director Minos Volanakis - of a) verses 254-316 b) verses 468-506 actor: Alan Bates (who read it in London during the last greek dictatorship period (1967-1974) END of video at 08:50 -all actors on stage-
composer: Vangelis Papathanasiou (Βαγγέλης Παπαθανασίου)