|
Φίλης Σαρρής 2003
Για λόγους ιστορικών οδυνηρών συγκυριών αλλά και καταβολές σύμφυτες με τη μεσογειακή ιδιοσυγκρασία και τον εγωκεντρικό ψυχισμό του νεοέλληνα, η ελληνική κοινωνία ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι μια συντηρητική κοινωνία. Σ' όλες τις κοινωνικές διαστρώσεις της, από τα χρόνια της ανασύστασης του μικρού νεοελληνικού κράτους και ως τις μέρες μας, πέρα από όποιες ριζοσπαστικές εκδηλώσεις και κάποιες περιστασιακές επαναστατικές εξορμήσεις του, ο ελληνικός λαός, επίγονος των προγονικών καταβολών και των ιστορικών του πικρών εμπειριών, ήταν και παραμένει κατά βάθος ένας δημιουργικός αλλά επίσης δύσπιστος και ατομικιστικός λαός. Παρά τις όποιες βραχύβιες και θυελλώδεις εξάρσεις και ανεξάρτητα από τις ριζοσπαστικές διακηρύξεις πρωτοποριακών πολιτικών εξορμήσεων, οι πλατιές μάζες των γεωργικών και μικροαστικών στρωμάτων βραδυπόρησαν και πολλές φορές αντιστάθηκαν στην ανάπτυξή τους. Πίσω από τους συγχρονισμένους θεσμούς της αστικής κοινωνίας λειτουργούν υπόκωφα, ακόμη και σήμερα, τα κατάλοιπα των μειονεξιών και προκαταλήψεων της μακρόχρονης περιόδου της δουλείας και της μεταεπαναστατικής αυταρχικής διακυβέρνησης του τόπου από τους εγκάθετους των προστάτιδων δυνάμεων. Οι υπόγειες ή, συνήθως, οι απρoκάλυπτες παρεμβάσεις των εκάστοτε "προστατών" που ελέγχανε για πολλά χρόνια απόλυτα την οικονομική ζωή του τόπου και το σύνδρομο του ελληνικού ατομικισμού που ταυτίζει την ελευθερία του με την "ανυποταξία", εμπόδισαν τη φυσιολογική, εξελικτική μετατόπιση των καταπιεσμένων λαϊκών μαζών σε προοδευτικότερες θέσεις. Από χαρακτήρα αλλά και από πικρή εμπειρία αλλεπάλληλων απογοητεύσεων του, ο μέσος έλληνας δεν αποδέχεται εύκολα τις αλλαγές και κυρίως τις μεταβολές που απαιτούν την αυτοδέσμευση και την ένταξη της προσωπικής του ελευθερίας μέσα στα πλαίσια μιας συλλογικής δράσης. Και ο θεωρητικά προοδευτικότερος Έλληνας αντιμετωπίζει καχύποπτα ακόμη και τις ευνοϊκές για την κατάστασή του αλλαγές, διαβλέποντας πάντοτε μια παγίδα. Με την έννοια αυτή το λεγόμενο "Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει" αποδίδει γραφικά, πέρα από όποια σημασία μπορεί να έχει η έκφραση του πάθους του Έλληνα για ανεξαρτησία, τη σύγχυση του μέσου σύγχρονου Έλληνα ο οποίος, με τον όρο "ζυγός" υπονοεί όχι μόνο τον καταπιεστή της ελευθερίας του δυνάστη αλλά και τον οριοθέτη της δράσης του κυρίαρχο νόμο. Οι ρίζες που έθρεψαν την εγωκεντρική προσωπικότητα του νεοέλληνα, όπως και τα αίτια που διαμόρφωσαν τη ρευστότητα, το ανυπότακτο του χαρακτήρα του αλλά και η ασάφεια των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών δομών του σύγχρονου ελληνικού κράτους, πρέπει να αναζητηθούν στις ιστορικές περιστάσεις, τα κοινωνικά βιώματα και τις πολιτικές περιπέτειες του ελληνικού λαού μέσα στον ενάμιση αιώνα του σύγχρονου ελεύθερου βίου του. Η διαδρομή του ενάμιση αυτού αιώνα σφραγίζεται από την ασταμάτητη σύγκρουση των λαϊκών ριζοσπαστικών δυνάμεων με την αντιδραστική κάστα της κατεστημένης άρχουσας τάξης και τους ξένους πάτρωνές τους. Στις αδιάκοπες διακυμάνσεις των εξελίξεων, σπάνια είχαν την ευκαιρία οι προοδευτικές λαϊκές δυνάμεις να αγγίξουν την εξουσία. Αλλά και οι σπάνιες αυτές μεγάλες στιγμές ήταν βραχύβιες. Τις περισσότερες φορές οι προσδοκίες, οι δυνατότητες και τα επιτεύγματα του ελληνικού Λαού, προδόθηκαν από Εφιάλτες, σπαταλήθηκαν σε λάθη και αυτοσχεδιασμούς ή φαλκιδεύτηκαν από τις ελλοχεύουσες αντιδραστικές, ντόπιες και ξένες δυνάμεις. Εκατόν εξήντα χρόνια η αντιδραστική και ξενόπληκτη εξαρτημένη ολιγαρχία σε σύμπραξη με τα ξιπασμένα μικροαστικά στρώματα, άσκησαν άμεσα ή έμμεσα την εξουσία με ελάχιστες διακοπές. Πότε με το θεοκρατικό δόγμα της "Ελέω Θεού" Οθωνικής μοναρχίας, πότε με την επίφαση της Συνταγματικής Μοναρχίας των Γλύξμπουργκ, πότε με την καρικατούρα των αντρεικέλων του πολιτικαντισμού, ξένοι και ντόπιοι αντιδραστικοί λυμαίνονταν τον εθνικό πλούτο της χώρας και απομυζούσαν το εθνικό εισόδημα, καταπιέζοντας, παραπλανώντας και εκμαυλίζοντας τον απορροφημένο στον αγώνα της επιβίωσής του ελληνικό λαό, άλλοτε με το δόγμα της "Μικράς αλλά έντιμης Ελλάδος", άλλοτε με την επίκληση του "Οίκαδε", άλλοτε με το σάλπισμα της "Μεγάλης Ιδέας", άλλοτε με το σόφισμα της "εντίμου ουδετερότητος" και άλλοτε με τον μπαμπούλα του "από Βορρά κινδύνου".
'Ενας λαός λοιπόν με τις ιστορικές καταβολές του ελληνικού λαού δεν μπορεί να έχει ούτε τυποποιημένη ιστορική παρουσία ούτε ιστορικές προοπτικές εύκολα ορατές. Για την επισήμανση και την κατανόηση του σύγχρονου 'Ελληνα πρέπει να συνυπολογισθεί ότι στη ιστορική μνήμη του ελληνισμού έχουν απογραφεί οι τεράστιες θυσίες του για την ολοκλήρωση της εθνικής του αποκατάστασης αλλά και άλλες, μάταιες και για ξένα συμφέροντα θυσίες όπως η τυχοδιωκτικές εκστρατείες, παλιότερα στην Ουκρανία και αργότερα τη μακρινή Κορέα. Τα ιστορικά δεδομένα βεβαιώνουν ότι το νεώτερο ελληνικό κράτος και ο ελληνισμός γενικότερα, τα τρία τέταρτα (3/4) του ελεύθερου βίου του, που σημαίνει εκατόν είκοσι (130) περίπου χρόνια ανάλωσε αγωνιζόμενο ασταμάτητα εναντίον εξωτερικών εχθρών και εσωτερικών επιβουλών. Στην ιστορία του νέου ελληνισμού καταγράφονται : α.-'Εντεκα εθνικοί πόλεμοι. β.- Πέντε εμφύλιοι πόλεμοι. γ.-Πέντε δικτατορίες. ε.- Τέσσερις εθνικές συμφορές. στ.-Τέλος, αδιάκοπες άμεσες και έμμεσες επεμβάσεις της ξένης επικυριαρχίας, αντιδραστικά εκπαιδευτικά και θρησκευτικά πραξικοπήματα του ακαδημαϊκού σκοταδισμού, στημένες καλπονοθείες και εκλογικές παρωδίες, εμπορικά και οικονομικά εμπάργκο. Γενιές και γενιές Ελλήνων έζησαν στα όρια της εξαθλίωσης, συνεχώς με το όπλο στα χέρια, παλεύοντας για την εθνική, κοινωνική και πολιτική τους ανεξαρτησία, την οποία επιβουλευόντουσαν όχι μόνο ισχυρότεροι εχθροί αλλά και αδίστακτοι "φίλοι". Ο ατελεύτητος αυτός αγώνας στοίχισε στο ελληνικό Έθνος : (1) Εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και αγνοουμένους. (2) Εκατομμύρια ανάπηρους και αρρωστημένους. (3) Εκατομμύρια ξεριζωμένους και ξεκληρισμένους. (4) Εκατομμύρια σκορπισμένους στα τρίστρατα της διασποράς. Αλλά και πέρα από όλη αυτή την εξουθενωτική για τα μέτρα ενός μικρού λαού αιμορραγία, ο ελληνισμός όλα αυτά τα χρόνια ερημώθηκε από αλλεπάλληλες φυσικές θεομηνίες, επιδρομές, κατοχές και λεηλασίες. Νικητής ή νικημένος ο ελληνισμός υποχρεώθηκε να πληρώσει κολοσσιαία χαράτσια σε φίλους, δυσβάσταχτες πολεμικές δαπάνες, ληστρικά λύτρα σε αδίστακτους "προστάτες" και εξωφρενικές χορηγίες σε ξενόφερτους γαλαζοαίματους δυνάστες. Αλλά και πέρα από όλα αυτά τα δεινά, το νέο ελληνικό Κράτος έζησε μέσα στον ελάχιστο για την ιστορία των εθνών, χρόνο του ελεύθερου βίου του μια εφιαλτική σειρά τραγικών συμβάντων. 'Ετσι μεταξύ των άλλων υπέστη εκβιαστική αλλοτρίωση των δημιουργικών του ικανοτήτων, αδίστακτη καταλήστευση του εθνικού του πλούτου, βάναυση εκμετάλλευση των πολεμικών του θυσιών, λεηλασία του πολιτιστικού του πλούτου και ιταμή απομύζηση του ιδρώτα του από συμμορίες ξένων συμφερόντων και ντόπιων δοσίλογων συνεργατών τους. Ανείπωτοι κατατρεγμοί, πείνα, στερήσεις, ταπεινώσεις, απογοητεύσεις, παραπλανήσεις, προδοσίες και εκβιασμοί εγγράφονται ανεξίτηλα στο κύτταρο του νεοέλληνα. Είναι ανιστόρητη ή παραπλανητική η κατηγόρια της δήθεν ρωμέικης ανεπροκοπιάς και κακομοιριάς που στηρίζεται στην επιφανειακή συγκριτική αντιπαράθεση του έλληνα και του ελληνικού κράτους με οποιοδήποτε σύγχρονο Ευρωπαϊκό, μεγάλο ή μικρό κράτος ή λαό. Κανένας άλλος ευρωπαϊκός λαός, με εξαίρεση τον Αλβανικό, δεν έζησε στα νεότερα χρόνια τον εφιάλτη του νεογέννητου ελληνικού κράτους. Αθροιστικά τα παραπάνω ιστορικά δεδομένα βεβαιώνουν ότι το νεώτερο ελληνικό κράτος και γενικότερα το ελληνικό Έθνος, τα τρία τέταρτα (3/4) του ελεύθερου βίου του, που σημαίνει εκατόν τριάντα περίπου χρόνια, ανάλωσε αγωνιζόμενο ασταμάτητα για την ολοκλήρωσή του και τον εκσυγχρονισμό του εναντίον εξωτερικών εχθρών και εσωτερικών επιβουλών. Με τέτοιες ιστορικές εμπειρίες ήταν επόμενο ο ελληνικός λαός να έχει συνειδητοποιήσει πώς, πέρα από τους δηλωμένους εχθρούς του 'Εθνους, εκείνοι που τον εκμεταλλεύτηκαν, τον εξευτέλισαν, τον βασάνισαν, τον παραπλάνησαν και τον πούλησαν ήταν και είναι οι κλίκες της ντόπιας αντίδρασης και των ξένων πατρώνων της. 'Eνας εσμός από αδίστακτους σαράφηδες, ηλίθιους στρατοκράτες, αρχαιόπληκτη διανόηση, ιταμή δεσποτοκρατία, μουμιοποιημένη γραφειοκρατία και αρχολίπαρους κομματάρχες και πολιτικάντηδες που ποτέ δεν πλήρωσαν για τα ανομήματά τους. Εκτός από τους "έξι" υπαίτιους της μικρασιατικής καταστροφής, τις μικροτιμωρίες μερικών κατοχικών δωσιλόγων, και την ενδεικτική απλώς φυλάκιση πέντε-έξι, ως πρωταιτίων της αμερικανοκίνητης δικτατορίας των Συνταγματαρχών, όλοι, σχεδόν όλοι οι άλλοι εθνικοί μειοδότες, δωσίλογοι, βασανιστές, καταχραστές, και βιαστές των ελευθεριών, εγκληματίες του κοινού Ποινικού Δικαίου για εγκλήματα σε βάρος του Ελληνικού Λαού, πρωταγωνιστές, ηθικοί αυτουργοί, συνεργοί, κομπάρσοι και νεροκουβαλητές των αθλιοτήτων αυτών έμειναν ατιμώρητοι χάρη σε ωμές παρεκβάσεις και νομικές κατασκευές ντόπιων και ξένων προστατών τους. Αλλά και πάρα πέρα, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι περισότεροι από αυτούς τους εθνικούς μειοδότες όχι μόνο διασώθηκαν αλλά επί πλέον, απόλαυσαν ανενόχλητοι τα αργύρια των εγκλημάτων τους ξαναγυρίζοντας στα πόστα τους και συνεχίζοντας για πολλά χρόνια απτόητοι και προκλητικοί τον βίο και πολιτεία τους όπως π.χ. ο μεταξικός Υπουργός Ασφαλείας που μεταπολεμικά ξανακάθισε ως εκλεγμένο στέλεχος της Δεξιάς στα έδρανα της Ελληνικής Βουλής που ο ίδιος είχε βάναυσα διαλύσει πριν λίγα χρόνια.
Αντισταθμιστικά όμως φυλετικά χαρακτηριστικά επιβίωσης του αιώνιου 'Eλληνα είναι το πάθος του για ελευθερία, η περιέργεια και επινοητικότητά του αλλά και η εκπληκτική ικανότητά του να προσαρμόζεται τελικά στις νέες συνθήκες που του επιβάλλονται από τις ιστορικές συγκυρίες. Προσαρμογές που πάντοτε έχουν μια απροσδόκητη, προσωπική ιδιοτυπία.
|
 at katerina sarri webtopos: http://www.webtopos.gr/index.htm |