Γεννημένος στις 8 Μαρτίου 1907 στην Πρώτη Σερρών, γιος δασκάλου, ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τη θεληματική πολιτική του ευελιξία, εξουδετερώνοντας ή υποτάσσοντας διαδοχικά όλους τους ενδοπαραταξιακούς αντιπάλους του, κατάφερε να κυριαρχήσει μέχρι το τέλος του βίου του στην ελληνική πολιτική σκηνή, ως ο αναμφισβήτητος "Πατριάρχης" της Ελληνικής Δεξιάς. Προωθημένος, κατά τρόπο ανορθόδοξο, το 1956 από τους ανακτορικούς προθαλάμους και την εύνοια της τότε βασιλικής συζύγου Φρειδερίκης Γκλύξμπουργκ, στην πολιτική ηγεσία της συντηρητικής παράταξης, o συντηρητικός Βουλευτής του "Ελληνικού Συναγερμού" Σερρών Κωνσταντίνος Καραμανλής, έδειξε στη συνέχεια σπάνια ηγετικά προσόντα. Προσαρμόζοντας την τακτική του στις περιστάσεις και ενεργώντας ανάλογα με τη νοοτροπία του κοινωνικού και πολιτικού χώρου στον οποίο δρούσε, μπόρεσε ιδρύοντας τη συντηρητική ΕΡΕ ("Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση") να κυριαρχήσει για πολλά χρόνια στην πολιτική σκηνή του τόπου και να εξελιχθεί σε ηγέτη της Ελληνικής Δεξιάς.
               Από τότε ο χαρισματικός Κωνσταντίνος Καραμανλής, παρά τη μικροαστική και επαρχιακή καταγωγή του, επέβαλε την αυταρχική προσωπικότητά του στο οικονομικό κατεστημένο, στα ολιγαρχικά τζάκια και τις παραδοσιακές πολιτικές κάστες της Δεξιάς. Αυτό του επέτρεψε όχι μόνο να επιβιώσει πολιτικά μέχρι το 1962 ελισσόμενος ανάμεσα στις ανακτορικές ίντριγκες και τις εξωτερικές σκευωρίες αλλά και να διατηρήσει την εξουσία με αλλεπάλληλες αμφισβητήσιμης διαφάνειας εκλογικές αναμετρήσεις, διατηρώντας το κύρος του αλλά και το φωτοστέφανο του "Εθνάρχη".
                Όντας οξυδερκής όμως πολιτικός ο Κ. Καραμανλής, όταν τις αρχές του 1962 ήρθε σε αντίθεση με το Παλάτι λόγω των απροκάλυπτων πολιτικών παρεμβάσεων της αυταρχικής αυστριακής Βασιλομήτορος Φρειδερίκης, συνειδητοποίησε ότι είχε γίνει ανεπιθύμητος. Μετά μάλιστα την εν συνεχεία δολοφονία του Βουλευτή της Αριστερά Γρηγόρη Λαμπράκη από μια κατευθυνόμενη από τα Ανάκτορα και το στρατιωτικό κατεστημένο, παρακρατική Οργάνωση, προτίμησε να αποχωρήσει προσωρινά από την πολιτική. Αιφνιδιάζοντας λοιπόν τη χώρα. παρέδωσε Πρωθυπουργία και την αρχηγία του Κόμματος στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι. Εκεί τελικά, μετά από μια αποτυχημένη τελευταία του προσπάθεια να κερδίσει στις εκλογές του 1963, εγκαταστάθηκε αυτοεξόριστος με τη βεβαιότητα ότι σύντομα θα εκαλείτο από το συντηρητικό κατεστημένο της πατρίδας του και τον ξένο παράγοντα να αναλάβει ως παράκλητος πλέον και πάλι τη διακυβέρνηση της χώρας .
                Πράγματι, οι πολιτικές εξελίξεις δικαίωσαν τις προβλέψεις του. Οι αποτυχημένες ανακτορικές παρεμβάσεις με τις αλλεπάλληλες ανακτορικές Κυβερνήσεις για την έξοδο από το πολιτικό αδιέξοδο που είχε προκληθεί με την στημένη Αποστασία μιας ομάδας βουλευτών της Ε.Κ., έδωσαν την ευκαιρία στο στρατιωτικό παρακράτος να επιβάλει τον Απρίλιο του 1967 με την ανοχή του αντιδραστικού κατεστημένου και την στήριξη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, την δικτατορία των Συνταγματαρχών. Ο αυτοεξόριστος Κ.Καραμανλής παρακολουθώντας από το Παρίσι τις εξελίξεις, περιορίστηκε σε βραδυφλεγή δημοσία αποκήρυξη της Δικτατορίας και κάλεσμα των προερχόμενων από την δική του Πολιτική Παράταξη επίορκων Στρατιωτικών να παραδώσουν την εξουσία στην πολιτική ηγεσία, καλλιεργώντας παράλληλα και παρασκηνιακά την δική του πολιτική παρέμβαση για την έξοδο από το δικτατορικό αδιέξοδο. Όταν το καλοκαίρι του 1974 τα σωρευμένα λάθη, οι αυθαιρεσίες, οι εσωτερικές ηγετικές έριδες, η μαχητική αντίσταση των αντιδικτατορικών οργανώσεων και οι αντιδράσεις της Διεθνούς κοινής γνώμης προκάλεσαν την κατάρρευση της Χούντας και την εισβολή του Τουρκικού Αττίλα στην Κύπρο, το αμήχανο ελληνικό συντηρητικό κατεστημένο και οι εποπτεύουσες τις εξελίξεις ξένες υπηρεσίες, υποχρεώθηκαν, καλέσουν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, να επανέλθει στην Ελλάδα ως Παράκλητος για να βγάλει την Χώρα από τα αδιέξοδα της εθνικής και πολιτικής κρίσης.

               Τελικά, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι στα εφτά χρόνια της νέας καραμανλικής περιόδου 1974-1981, τα φιλοβασιλικά, χουντικά και παρακρατικά "σταγονίδια" εξακολουθούσαν να κυριαρχούν στη δημόσια διοίκηση, τις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, παρ' όλα τα φακελώματα, τις "προβληματικές", τα νατοϊκά "στεγανά" και την αμετακίνητη αντίδραση της διαβόητης ΥΕΝΕΔ στην τηλεόραση, η καραμανλική αυτή παρέμβαση υπήρξε το πρώτο δημοκρατικό άνοιγμα για την απελευθέρωση της πολιτικής ζωής του τόπου από τα φαντάσματα και τις προκαταλήψεις του μετεμφυλιακού παρελθόντος και της χουντική τρομοκρατία.
               Είναι συνεπώς ιστορικά αναμφισβήτητο ότι με τα "ανοίγματα" αυτά του πολύπειρου ηγέτη της Δεξιάς Κωνσταντίνου Καραμανλή έγινε δυνατός ο αζήμιος για το κατεστημένο εκσυγχρονισμός της αποτελματωμένης πολιτικής ζωής του τόπου αλλά και η νεκρανάσταση της κυριαρχίας της εμπλουτισμένης με κάποιες φιλελεύθερες αποκλίσεις φθίνουσας Δεξιάς. Παράλληλα όμως πραγματοποιήθηκε και το άνοιγμα των πολιτικών δικλείδων που επέτρεψαν αργότερα το ξεκίνημα των διαδικασιών της μεγάλης "Αλλαγής" την οποία είχε ανάγκη η Χώρα.
                Είναι βέβαιο ότι και κατά το διάστημα της νέας καραμανλικής εφταετίας, η Δεξιά, εκσυγχρονισμένη και με τη "επίφαση" του "νεοφιλελευθερισμού", συνέχισε, με σχεδόν ανέπαφα τα κέντρα αντίδρασης, τη συντηρητική οικονομική, πολιτιστική και κοινωνική πολιτική της. Είναι όμως επίσης, βέβαιο ότι καμία προοδευτική κυβέρνηση και κανένας προοδευτικός ηγέτης δεν θα μπορούσε, να επιβάλει, με δική του πρωτοβουλία και με αντίθετη τη Δεξιά, τις παραπάνω τέσσαρες αλλαγές, στο πολιτειακό, το γλωσσικό, το πολιτικό και το διεθνή χώρο. Παρόμοιες προσπάθειες, όπως π.χ. η μεταρρυθμιστική προσπάθεια του Χ. Τρικούπη στον περασμένο αιώνα, και αργότερα το δημοκρατικό άνοιγμα του Α. Παπαναστασίου το 1926, η συμφιλιωτική προσπάθεια του Νικολάου Πλαστήρα το 1950 και το μεταρρυθμιστικό όραμα του Γεωργίου Παπανδρέου το 1964, είχαν ανατραπεί βάναυσα από την επανακάμπτουσα, μετά από μια πρόσκαιρη διακοπή, στη διακυβέρνηση της χώρας, πανίσχυρη αντίδραση. Αυτή τη φορά η προσπάθεια πέτυχε γιατί για πρώτη φορά τέτοια ανοίγματα είχαν εισαχθεί και υποστηριχθεί από μια συντηρητική Κυβέρνηση με τη συναίνεση της Δεξιάς.
                Η παραπάνω πολιτική δράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ιδίως κατά τη μεταχουντική περίοδο, επιβεβαιώνει την υπεροχή του πολιτικού αυτού άνδρα, σε σχέση με παλαιότερους πολιτικούς ηγέτες που είχε στο απώτερο και πρόσφατο παρελθόν η Δεξιά. Ο ρητορικός εκπρόσωπος του Συντηρητικού Λαϊκισμού Δημήτριος Γούναρης, δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τον επαρχιωτισμό του. Ο νυσταλέος αρχηγός του "Λαϊκού Κόμματος" Παναγής Τσαλδάρης, παράμεινε πάντοτε το φερέφωνο του παλαιοκομματισμού. Ο κραυγαλέος, αρχηγός του αναστημένου "Λαϊκού Κόμματος" Ντίνος Τσαλδάρης εκπροσώπησε πάντοτε τη ντόπια και ξένη οικονομική ολιγαρχία. Τέλος ο αυλικός Αλέξανδρος Παπάγος και αρχηγός του υποκατάστατου του "Λαϊκού Κόμματος" εθνικόφρονα "Ελληνικού Συναγερμού", λειτούργησε σαν "προπομπός" του παραστρατιωτικού ΙΔΕΑ που κυοφόρησε το 1967 τους συνωμότες της Δικτατορίας.
                Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε ένας από τους μακροβιότερους έλληνες πολιτικούς. Ως Βουλευτής, Υπουργός, Πρωθυπουργός και τέλος ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας και μέχρι το θάνατό του στις 23 Απριλίου 1998 πρωταγωνίστησε για εξήντα χρόνια στην ελληνική πολιτική σκηνή με τη αποφασιστική και θεληματική πολιτική προσωπικότητα του που έθελγε πλατιά λαϊκά στρώματα και τιθάσευε τα αλαζονικά τζάκια των "Κοτζαμπάσηδων" από τα ακαδημαϊκά σαλόνια της αντίδρασης, ως τα πανίσχυρα "οικονομικά τραστ" της ολιγαρχίας και την αυλή των Γκλύξμπουργκ. Είναι αναμφισβήτητο ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αν και απέφευγε τα έδρανα της αντιπολίτευσης όταν ο λαός τον όριζε Αρχηγό της, υπήρξε ο επιβλητικότερος Αρχηγός που είχε ποτέ την τύχη να διαθέτει η ελληνική Δεξιά και ένας χαρισματικός έλληνας πολιτικός Ηγέτης.